#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #Bagh, #జలియన్వాలాబాగ్, #TeluguStories, #TeluguStoryOnJallianWalaBaghMassacre
Bagh - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 24/03/2025
బాగ్ - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
జలియన్వాలాబాగ్, అమృతసర్. ఏప్రిల్ 13, 1919 సాయంత్రం 4:30 గంటలు
ఆకాశంలో ఎక్కడికక్కడ మేఘాలు కమ్ముకున్నాయి. కానీ, మైదానంలో వేడిగా వాతావరణం ఉంది. వెదురు చెట్లకు గాలిలో స్వల్పంగా కదలిక.
నిస్సహాయంగా అల్లుకుపోయిన చిన్న గోడల మధ్య వేలాది మంది ప్రజలు గుమికూడి ఉన్నారు. కొందరు కుటుంబాలతో, మరికొందరు ఒంటరిగా, దేశభక్తితో రగిలిపోతున్నారు.
పక్కనే ఉన్న బావి లోపల నిశ్శబ్దంగా ఉంది, కానీ కాసేపట్లో అది శాశ్వత సాక్షిగా మారబోతోంది.
జనసమూహంలో ముందు వరుసలో ఉన్నవాళ్లు, భగ్వాన్ సింగ్, ధర్మ సింగ్, జహూర్ హుస్సేన్, అబ్దుల్ అజీజ్, ముల్క్ రాజ్, వీళ్లంతా నిరాశతో, కాని ధైర్యంగా ముందుకు చూస్తున్నారు.
భగ్వాన్ సింగ్: "ఇవాళ మనం బ్రిటిష్ పాలనకు వ్యతిరేకంగా నిలబడటానికి చేరుకున్నాం. ఈ బలిపీఠం మన దేశ భవిష్యత్తు కోసం త్యాగం చేయడానికే!"
ధర్మ సింగ్: "అవును భాయ్, ఎంత కాలం మౌనంగా ఉంటాం? మనకి స్వేచ్ఛ కావాలి!"
బూటా సింగ్ తన కుమారుడిని పట్టుకుంటూ "నా కొడుకు భవిష్యత్తులో స్వేచ్ఛ గాలి పీల్చాలంటే, మనం ఇప్పుడే పోరాడాలి!"
నంద్ సింగ్: "పోరాటం అనేది మాటల్లో కాదు, మన సాహసంలో ఉండాలి!"
ప్రజలు ఒక్కసారిగా జైహింద్, వందేమాతరం అంటూ నినాదాలు చేస్తున్నారు. పక్కనే పిల్లలు ఆ కేకలను భయంతో చూస్తున్నారు.
కేశవ్ సింగ్: "స్వేచ్ఛ కోసం బ్రిటిష్ వాళ్లు మన మీద ఎంత అణచివేత జరిపినా, మన గొంతు నొక్కలేరు!"
అంతలో కొందరు పరుగెత్తుకుంటూ వస్తున్నారు.
గురుదాస్ సింగ్: "బ్రిటిష్ సైనికులు రాబోతున్నారు! జనరల్ డయ్యర్ తన సేనలతో ఇక్కడికి వస్తున్నాడు!"
అంతా ఒక్కసారిగా అచంచలంగా మారిపోయారు. ప్రజల్లో కొందరు వెనక్కి తొలగాలా, ఉండాలా అనే అయోమయంలో పడిపోయారు.
లాల్ సింగ్: "ఏం చేస్తాం? వెనక్కి వెళ్లిపోతామా?"
ఫతే సింగ్ దృఢంగా "కాదప్పా! మనం వెనక్కి వెళ్లాలనుకుంటే, ఎందుకు వచ్చాం?"
రాజ్ కుమార్: "స్వాతంత్య్రం కోరిన ప్రతిసారి వాళ్లు మన మీద కాల్పులు జరిపితే... మనం భయపడి వెనక్కి తగ్గుతామా?"
నౌరు సింగ్: "ఒకవేళ మరణమే రాసివుంటే, అది దేశం కోసం రావాలి!"
జహూర్ హుస్సేన్: "బ్రిటిష్ వాళ్లకు ఒక స్పష్టమైన సందేశం పంపాలి, మనల్ని తూటాలతో అణగదొక్కలేరు!"
అబ్దుల్ అజీజ్: "ఈ గోడలు, ఈ నేల, ఈ గాలి కూడా మన పోరాటానికి సాక్షిగా నిలవాలి!"
ముల్క్ రాజ్: "మనపై కాల్పులు జరిపినా, మన గొంతు ఆగదు. బ్రిటిష్ పాలనకీ, అన్యాయానికీ ఇదే సమాధానం!"
సమయం సాయంత్రం 5:15
సూర్యుడు అస్తమించే సమయం. అమృతసర్ నగరం నిశ్శబ్దంగా ఉంది, కాని జలియన్‌వాలాబాగ్‌లో మాత్రం జనసందోహం.
15,000 మందికి పైగా ప్రజలు అక్కడ గుమిగూడారు. చిన్న పిల్లలు, మహిళలు, వృద్ధులు, యువకులు… అంతా అక్కడున్నారు.
ఎవరికి వాళ్లు మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఒక్కొక్కరి ముఖంలో భయం, కాని మనసులో ధైర్యం.
వాళ్లంతా బ్రిటిష్ పాలనపై నిరసన తెలియజేయడానికి, ఆ రోజు భగత్ సింగ్ లాంటి యువకులకు స్పూర్తి కలిగించడానికి వచ్చారు.
ఒక్కసారిగా, నిశ్శబ్దం విరగిపడింది. గాలిలో భయంకరమైన వాతావరణం. విపరీతమైన ప్రశాంతత.
అటువైపు చిన్న పిల్లలు తమ తల్లిదండ్రుల ఒడిలో ఆడుకుంటున్నారు. మరికొంతమంది స్వతంత్ర భావాలతో నినదిస్తున్నారు.
అప్పటికే చాలా మంది బ్రిటిష్ పాలకులపై నోరువిప్పారు. కాని… ఆ నిమిషంలో, నిశ్శబ్దం మరింత తీవ్రంగా మారింది.
బూట్ల శబ్దం… లోహపు ఆయుధాల కఠిన శబ్దం… ఒక భీకరమైన సన్నటి గాలి తాకుడు…
జలియన్వాలాబాగ్ ప్రవేశ ద్వారం వైపు దృష్టి పడింది. అక్కడ నుండి జనరల్ రెజినాల్డ్ డయ్యర్ నెమ్మదిగా అడుగులు వేస్తూ ముందుకు వస్తున్నాడు.
అతని వెంట 90 మంది బ్రిటిష్ సైనికులు. 303 ఎన్‌ఫీల్డ్ రైఫిల్స్ చేతుల్లో పట్టుకుని, భారత్ ప్రజలపై గురిపెడుతున్నారు.
డయ్యర్ కళ్లలో చీకటి. అతని ముఖంలో ముసురుగా మృత్యుసంచారాన్ని చదవవచ్చు.
చుట్టూ ఉన్న ప్రజలు భయంతో వెనక్కి తగ్గుతున్నారు.
ఆ విస్తరించిన ప్రాంగణంలో ఎక్కడికీ వెళ్లే దారి లేదు. ఎదురుగా ఉన్న ఆ గోడలు
ఆ నిరాశా నిస్పృహకు ప్రత్యక్ష సాక్షులు.
జనరల్ డయ్యర్ చెయ్యి పైకెత్తుతూ "లాక్ అండ్ లోడ్!" సైనికులు తుపాకీలు సిద్ధం చేసుకున్నారు.
గురుదాస్ సింగ్ అవాక్కై "అర్థం కావడం లేదు… వీళ్లు కాల్చబోతున్నారా?"
భగ్వాన్ సింగ్ అవిస్మరమైన ధైర్యంతో "మనం మన హక్కుల కోసం వచ్చాం! వెనక్కి తగ్గం!"
బూటా సింగ్ తన కుమారుని కడుపున చేర్చుకుంటూ "నువ్వు భయపడకు, బేటా! ఇది మన దేశం కోసం త్యాగం చేయాల్సిన క్షణం!"
ఒక్క క్షణం… నిశ్శబ్దం. పిడికిళ్లు బిగుసుకున్నాయి. గుండెలు ఉడుక్కుంటున్నాయి. జనసమూహంలో భయం, ధైర్యం కలిసి మిళితమై ఉన్నాయి.
జనరల్ డయ్యర్ గంభీరంగా, చేతిని పైకి లేపుతూ "ఫైర్!"
ఒక్క క్షణం, నిశ్శబ్దం. మరుక్షణంలో బుల్లెట్ల వర్షం. తుపాకుల గర్జన ఆకాశాన్ని చీల్చేసింది.
గాలిలో ఒకే ఒక్క శబ్దం. బ్రిటిష్ తుపాకుల ధ్వని, అమాయకుల అరిగిన కేకలు, గాయపడిన శరీరాల క్షతచిహ్నాలు. భగ్నమైన కలల శబ్దం.
భగ్వాన్ సింగ్ తన స్నేహితుడు హర్‌చరణ్ సింగ్ కోసం గట్టిగా కేక వేసాడు.
కాని, హర్‌చరణ్ కిందపడిపోయాడు. అతని శరీరం అంతా గాయాలతో నిండిపోయింది.
బూటా సింగ్ తన కుమారుడు సత్నామ్ సింగ్ కోసం పరుగెత్తాడు.
కానీ అతనికి ఆ గుండె పగిలే శబ్దం వినిపించింది. తన కొడుకు ముందే తుపాకీకి బలైపోయాడు.
భగ్వాన్ సింగ్ కేకేస్తూ, రక్తపు మడుగులో ఉన్న హర్‌చరణ్‌ను లేపే ప్రయత్నంలో
"నువ్వు నన్ను వదిలిపోలేదు కదూ?! బతుకుతావుగా చెప్పు"
హర్‌చరణ్ నిప్పు కణికల్లా కరిగిపోతూ, గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకుంటూ
"మన ప్రజలు… స్వతంత్రం… ఒక రోజు… మనం … గెలుస్తాం"
అతని ఊపిరి ఆగిపోయింది. భగ్వాన్ సింగ్ ఆకాశం వైపు చూశాడు.
బూటా సింగ్ తన కొడుకు శవాన్ని హత్తుకొని ఏడుస్తున్నాడు.
చుట్టూ వందల మంది భయంతో పరుగెత్తుతున్నారు.
కానీ, ఒక్కటే వాస్తవం ఎక్కడికీ పారిపోలేరు. గోడలు ఉన్నంత వరకు బ్రిటిష్ బుల్లెట్లకు ఎదురయ్యే మార్గం లేదు.
ఒక అమ్మాయి, గుర్బక్ష్ కౌర్, తల్లిని కాపాడేందుకు ప్రయత్నించింది.
కాని, ఆమె తల్లి అమృత్ కౌర్ ఇప్పటికే రక్తపు మడుగులో ఉంది.
జస్వంత్ సింగ్, తన కొడుకుని ఒడిలో పెట్టుకుని నిశ్శబ్దంగా కూర్చున్నాడు. అతని కళ్లలో భయం లేదు… విరక్తి ఉంది.
పొలీసు గుంపు ఒక్కసారిగా విరుచుకుపడింది. తుపాకుల మోత హఠాత్తుగా విరుచుకుపడింది.
తల్లిదండ్రులు పిల్లలను కౌగిలించుకున్నారు. కొందరు ప్రాణభయంతో పరుగులు పెట్టారు.
కానీ పారిపోయే మార్గం లేదు! ఎక్కడికైనా వెళ్ళినా... బుల్లెట్లే! గోడల వెనుకకు చేరుకోవాలనుకున్న వాళ్లు రక్తపు పాయలై కుప్పకూలిపోయారు.
కొందరు బావిలో దూకారు, కానీ నీళ్లకన్నా మృత్యువు మిన్నయ్యింది.
రాజ్ కుమార్ వెనక్కి తొలగుతూ లాల్ సింగ్ భుజాన్ని పట్టుకున్నాడు.
కాని, లాల్ సింగ్ అంతకు ముందే నేలకూలిపోయాడు. ధర్మ సింగ్ తన చేతిని పైకి ఎత్తి, చివరి సారి ‘వందే మాతరం’ అంటూ గట్టిగా నినదించాడు.
ఆ నినాదం ఆకాశాన్ని తాకింది, కాని, మరుసటి క్షణమే అతని శరీరం నేలపై పడిపోయింది.
ఫతే సింగ్ గుండె అదిరేలా “... భరత్ మాతా కి జై!" ఆ మాటలతో బుల్లెట్లలో కలిసిపోయాడు.
కొంతమంది ఎక్కడికక్కడ రక్తపు మడుగుల్లో పడిపోయారు. మరికొందరు ఆఖరి శ్వాసలో ఒకరినొకరు చూసుకున్నారు.
కాల్పులు ఆగలేదు. గోడల మీద రక్తపు మరకలు మరింత గాఢంగా మారిపోయాయి.
బావి లోపల రక్తంతో కలిసి గాలి తగులుతున్న చప్పుడొచ్చింది. ఆకాశం సాక్షిగా నరకం ఆ రోజున అక్కడే ఆవిర్భవించింది.
ఏడుపులు, నినాదాలు, గాయపడ్డవాళ్ల ఆర్తనాదాలు… ఇవన్నీ కలిసిపోయాయి.
.
15 నిమిషాలపాటు, బుల్లెట్ల వర్షం. 1,650 రౌండ్లు. 1200 మందికి పైగా ప్రజలు అక్కడే ప్రాణాలు కోల్పోయారు.
రక్తం నేలను ముంచెత్తింది. బ్రిటిష్ సైనికులు చివరి బుల్లెట్ ఖాళీ అయ్యేవరకు కాల్చారు.
ఆ సమాధానంగా బ్రిటిష్ సైనికులు తిరిగి వెనక్కి నడిచారు. వారి వెనక… రక్తం గడ్డకట్టిన నేల మాత్రమే మిగిలింది
ఆఖరికి, జనరల్ డయ్యర్, మౌనంగా తన చేతిని క్రిందికి వదిలాడు.
అర్థం, కాల్పులు ఆపండి.
అతను వెనక్కి తిరిగి నిష్క్రమించాడు.
కానీ, ఆ గోడల మధ్య... 1200 శవాలు.
బ్రిటిష్ పాలకులు విజయానందంతో నడుస్తున్నా, దేశం ఆ క్షణంలో ద్రవించి కన్నీటి మడుగైంది.
ఆ గోడ నిశ్శబ్దంగా నిలబడి ఉంది. కానీ, మట్టి రక్తంతో తడిసి, రక్తాన్ని గ్రహించింది.
అప్పుడు చనిపోయిన వారి గుండెలో ధైర్యం, నెమ్మది కోసం ఎదురుచూస్తున్న దేశం... వాటిని మరిచిపోలేదు.
ఈ రోజు, ఆ గోడల్లో ఇప్పటికీ రక్తపు మరకలు కనిపిస్తాయి.
చరిత్ర మనకు మర్చిపోవద్దని, మన బాధ్యతను గుర్తు చేసుకోవాలని చెబుతుంది.
భగ్వాన్ సింగ్, ధర్మ సింగ్, బూటా సింగ్, నంద్ సింగ్, కేశవ్ సింగ్, బాబూ రామ్, గురుదాస్ సింగ్, లాల్ సింగ్, ఫతే సింగ్, రాజ్ కుమార్, నౌరు సింగ్, జహూర్ హుస్సేన్, అబ్దుల్ అజీజ్, ముల్క్ రాజ్... వీరి త్యాగం వృథా కాలేదు.
ఆ గోడలు ఇప్పటికీ మాట్లాడతూనే ఉన్నాయి...
ఏప్రిల్ 14 ఉదయం
సూర్యుడు ఉదయించాడు. కానీ, ఆ నేలపై అతని కిరణాలు ఒదిగి ఉన్న రక్తాన్ని ఎర్రటి పూల్లా మార్చేశాయి.
గోడలు నిశ్శబ్దంగా ఉన్నాయి. నిన్నటి శబ్దాల హింస, బుల్లెట్లకు అడ్డుపడిన రాళ్లు నేటికీ రక్తంతో తడిసిపోయాయి.
పక్కనే ఉన్న బావిలో ఇంకా కొన్ని శరీరాలు మునిగిపోయి ఉన్నాయి. ఆ రోజున ఒక్క రాత్రికే వందలాది కుటుంబాల సంతోషం అంతమైంది.
ఆ మైదానం నిండా రోదనలు, రక్తపు మరకలతో, చనిపోయిన వారి ఆత్మలతో నిండిపోయింది.
కానీ, ఆ నిశ్శబ్ద గోడలు చెప్పకుండానే ఒక మాట చెబుతున్నాయి…
"ఆజాదీ సిర్ఫ్ లఫ్జ్ నహీ, బలిదాన్ హై!" (స్వాతంత్య్రం కేవలం ఒక పదం కాదు… అది త్యాగం.)
గోడలు మూగ సాక్షులై నిలిచిపోయాయి. ఎక్కడికక్కడ విగతజీవుల శరీరాలు ఇంకా అలాగే పడి ఉన్నాయి.
కొందరు నిన్నటి బుల్లెట్ల మోతలో గాయపడిన వారు, ఈ ఉదయం ప్రాణాలు విడిచారు. పక్కనే ఉన్న బావిలో ఇంకా శరీరాలు కదలకుండా ఉన్నాయి.
ఇంతలో, ఆ మైదానంలోకి నెమ్మదిగా అడుగులు పడుతున్నాయి.
ఓ ముసలివాడు, వయసు ఎనభై దాటినట్లున్నాడు. అతని గడ్డం తెల్లగా ఉంది, కళ్లలో దుఃఖం నిండిపోయింది.
అతని వెనకాల అతని మనవడు, పదమూడు ఏళ్ల బాలుడు. ఇద్దరి ముఖాల్లోనూ భయం, బాధలు కలిసి ఉన్నాయి.
వాళ్లిద్దరూ జాగ్రత్తగా ముందుకు నడుస్తున్నారు.
ముసలివాడు గొంతు కదలక, విరుచుకుపడేలా "లాల్ సింగ్... బాబూ రామ్... మన గురుదాస్ సింగ్ ఎక్కడ?"
బాలుడు: "దాదా, ఇక్కడే ఉన్నారా వాళ్లు?"
వాళ్లు ముందుకు సాగారు. ఒక్కో మృతదేహాన్ని చూసుకుంటూ వెళ్తున్నారు.
గాలి లోపల చల్లదనం ఉంది. కానీ ఆ చల్లదనం కాదు, ఓ అర్ధరాత్రి కన్నీటితో కూడిన చలికదనం.
ముసలివాడు: "ఈ నేల ఒక్కడితో నిండిపోలేదు. వేలాది కలల్ని తుడిచేసింది!"
ముడతలు పడ్డ చేతులను భూమిపై ఉంచి, నిశ్శబ్దంగా ప్రార్థించాడు.
బాలుడు కళ్ళు చెమ్మగిల్లి "దాదా, మన వాళ్లను మళ్ళీ చూడగలమా?"
ముసలివాడు: "వాళ్లను కాదు, కానీ వాళ్ల కలలను మనం ముందుకు తీసుకెళ్లాలి, బిడ్డా! బ్రిటిష్ వాళ్లు మనవాళ్లను కాల్చేశారు... కానీ మన ఆత్మను కాల్చలేరు!"
ఆ మాటల మధ్య, ఆ కొడుకు చేతిలో రక్తంతో తడిసిన ఓ చిన్న జెండా కనిపించింది.
అది ఎవరో ఒకరు పట్టుకొని, ప్రాణాలు కోల్పోయినప్పుడు నేలపై పడిపోయినదే.
బాలుడు ఆ జెండాను చూస్తున్నాడు.
బాలుడు: "ఇదే మన పోరాటం కదా, దాదా?"
ముసలివాడు కళ్లు మెరిసిపోతూ "అవును, ఇదే మన పోరాటం. ఈ నేల కేవలం శవాల మైదానం కాదు... ఇది స్వేచ్ఛ కోసం మిగిలిన జాడ."
ఆ ఇద్దరూ మౌనంగా ఆ గోడను చూసారు. ఆ గోడ ఇప్పటికీ చెప్పకుండానే మౌనంగా వుంది.
ఎందుకంటే, దానికి వేలాది గాయాల జ్ఞాపకాలున్నాయి.
జలియన్వాలాబాగ్ ఇప్పటికి చరిత్రలో రక్తంతో రాసిన ఒక విస్మరణీయమైన పుట.
అమృతసర్, పంజాబ్. ఏప్రిల్ 13, 2025, ఉదయం 10:00 గంటలు
సూర్యుడు నెమ్మదిగా అగ్నివర్ణ కిరణాలను విరజిమ్ముతున్నాడు.
జలియన్వాలాబాగ్ ఇప్పుడు ఒక స్మారక చిహ్నంగా నిలిచిపోయింది.
కానీ ఆ నేల మీద నడిచే ప్రతి ఒక్కరికీ అక్కడ జరిగిన చరిత్ర ఇప్పటికీ గుండెలో గుచ్చుకునేలా ఉంటుంది.
జనాలు ప్రశాంతంగా నడుస్తున్నారు. కానీ, కొందరి కళ్లలో ఉద్వేగం, గర్వం స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.
ఒక యువకుడు, భారత సైన్యంలో కర్ణల్‌గా ఉన్న అమర్‌జీత్ సింగ్, అక్కడ నెమ్మదిగా నడుస్తున్నాడు.
అతని యూనిఫాం మీద "ఇండియన్ ఆర్మీ" అని ఎండకు మెరుస్తోంది.
అతని వెంట మరో ముగ్గురు యువ సైనికులు ఉన్నారు. వాళ్లలో ఒకరు రంజిత్ సింగ్, మరొకరు సర్బజిత్ సింగ్, చివరివాడు కెషవ్ మల్హోత్రా.
వాళ్ల ముగ్గురూ యుద్ధ వీరుల్లా కనిపిస్తున్నారు. కానీ ఈ రోజు, వాళ్లు సైనికులుగా కాకుండా, వారసులుగా నిలబడ్డారు.
రంజిత్ సింగ్ గంభీరంగా, గోడను తాకుతూ
"ఇక్కడ... ఇక్కడే మా తాతయ్య రక్తం చిందింది. మా లాల్ సింగ్ ఇక్కడే తుది శ్వాస విడిచాడు."
సర్బజిత్ సింగ్ ఉద్వేగంతో "నా తాత గురుదాస్ సింగ్! ఆయన ఆ రోజు తన చివరి శ్వాసలో 'వందే మాతరం' అంటూ నినదించాడు. అది నన్ను ఇక్కడే మళ్లీ తీసుకొచ్చింది!"
కెషవ్ మల్హోత్రా భావోద్వేగంగా "నా తాతయ్య కేశవ్ సింగ్ కూడా ఇక్కడే! నేడు, నేను భారత సైన్యంలో ఉన్నాను. కానీ నా యుద్ధం ఇక్కడే మొదలైంది."
అమర్‌జీత్ సింగ్, తన చేతిని గోడపై ఉంచి, నిశ్శబ్దంగా తల వంచి నిలబడ్డాడు.
అతని కళ్లలో ఆనవాళ్లు తడిగా మెరిశాయి. అతని గొంతు దద్దరిల్లినట్టయింది. అతను తన తాత భగ్వాన్ సింగ్‌ను గుర్తు చేసుకున్నాడు.
భగ్వాన్ సింగ్ 1919లో జలియన్‌వాలాబాగ్‌లో ప్రాణాలు కోల్పోయిన ఎందరో వీరులలో ఒకరు.
అమర్‌జీత్ తన తోటి సైనికులను చూస్తూ
"మన తాతలు బ్రిటిష్ తుపాకీల ముందు నిలబడ్డారు. గుండె నిండా ధైర్యం, చేతిలో ఆయుధం లేకుండా! కానీ నేడు... మనం మన దేశం కోసం ఆయుధాలను మోస్తున్నాం. వాళ్ల పోరాటమే మన బలమైన కవచం!"
రంజిత్ గొంతు కంపించుతూ
"మనం ఇప్పుడు సైన్యంలో ఉన్నాం. కానీ, వాళ్లు కూడా ఒక్క తుపాకీ లేకుండా ఈ దేశం కోసం ప్రాణాలు అర్పించారు. మన వంశగత రక్తం… పోరాటమే!"
సర్బజిత్ ఆవేదనతో "అప్పుడు వాళ్లు నిస్సహాయంగా చనిపోయారు. కానీ ఇప్పుడు మనం భారత సైన్యంలో ఉన్నాం. దేశానికి సేవ చేయడమే మన పుణ్యం!"
కెషవ్ గర్వంగా, రక్తం ఉప్పొంగిన గళంలో "మనం శత్రువు ముందు తలవంచుకోం. ఎందుకంటే, మన తాతలు తలవంచలేదు! వాళ్లు మనకు స్వేచ్ఛను ఇచ్చారు. మనం దాన్ని కాపాడాలి!"
ఆ నలుగురు సైనికులు, భారత జాతీయ జెండా పట్టుకుని నిలబడ్డారు. ఆ గోడల ముందు చేతిని పైకెత్తి, గౌరవార్థం సెల్యూట్ చేశారు.
జలియన్వాలాబాగ్ ఇప్పుడు నిశ్శబ్దంగా ఉంది. కానీ ఈ యువ సైనికుల గుండెలో మాత్రం ఒక పెద్ద నినాదం పుట్టుకొస్తోంది.
"జై హింద్! భారత మాతాకీ జై!"
మైదానంలో వారి గళాలు మారుమోగాయి. ఆ స్వరాలు ఎప్పటికీ నిలిచేలా.
సూర్యుడు పూర్తిగా అస్తమించిపోయాడు. కాని, ఆ నలుగురి హృదయాల్లో మాత్రం ఒక కొత్త ఉదయం మొదలైంది.
జలియన్వాలాబాగ్ వారి తాతల స్మృతి మాత్రమే కాదు, వారి పోరాటాన్ని ముందుకు తీసుకెళ్లే ఒక ప్రేరణగా నిలిచింది.
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2025 కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
Commenti