మట్టిలో మాణిక్యం

కథ వినడానికి ప్లే బటన్ క్లిక్ చేయండి.

Video link

https://youtu.be/_IbzbIyPEJ0

'Mattilo Manikyam' written by Lakshmi Sarma B

రచన : B. లక్ష్మీ శర్మ

ఒకరిద్దరు కాదు.

నలుగురు కొడుకులు రాఘవయ్య గారికి.

అతని జీవితంలో ఇక కొదవే ఉండదని అనుకున్నారందరూ.

నెమ్మదిగా భ్రమలు తొలిగాయి.

తనను ఆదరించే వారెవరో తెలుసుకున్నాడు.

ప్రముఖ రచయిత్రి లక్ష్మీశర్మ గారు రచించిన హృదయాన్ని కదిలించే ఈ కథ చదవండి.

మీకు చదివి వినిపిస్తున్నది మీ మనోజ్

కౌసల్యా సుప్రజా రామ పూర్వాసంధ్యా ప్రవర్తతే

ఉత్తిష్ఠ నరశార్దూల కర్తవ్యం దైవమాహ్నికం

పూజముగించుకొని బయటకు వచ్చాడు రాఘవయ్య.

“జానకీ కాఫి తీసుకురా.” అంటూ వెళ్ళి కుర్చీలో కూర్చోని పేపరు

చూస్తున్నాడు.

“కాఫి తీసుకోండి .”అంటూ రాఘవయ్య చేతికి కాఫి ఇచ్చి. పక్కనే ఉన్న

కుర్చిలో కూర్చుంది రాఘవయ్య భార్య జానకి.

కాసేపటి తరువాత. “జానకీ! మన పెద్దోడికి. రెండోవాడికి పెళ్ళిళ్ళు చేసామంటే. మనకు కొంత బాధ్యత తీరుతుంది ఏమంటావు?” భార్యను అడిగాడు రాఘవయ్య .

“నిజమేనండి… వయసు వచ్చిన పిల్లలను ఇంకా అలానే వుంచకూడదు. త్వరగా మంచి సంబంధాలు చూడండి. కోడళ్ళు వస్తే నాకు విశ్రాంతి దొరుకుతుంది.” చెప్పింది జానకి.

“కొన్నాళ్ళు పోతే నేను రిటైర్డు అవుతాను. పెద్దోడికి రెండోవాడికి

వుద్యోగాలున్నాయి. ఇక మూడోవాడికి కూడా వుద్యోగం వస్తే బాగుంటుందని మా మేనేజర్ ను అడిగాను. రెండు రోజుల తరువాత తీసుక రమ్మన్నాడు. చిన్నోడి చదువయ్యేవరకు మనము కొంత విశ్రాంతి తీసుకోవచ్చు.” బరువుగా నిట్టూర్పు విడుస్తు అన్నాడు రాఘవయ్య.

“ఏమండీ … మీరు ఒక మారు అబ్బాయిని అడిగి పెళ్ళి ప్రయత్నాలు మొదలు పెట్టండి. ఎందుకైనా మంచిది.” అంది జానకి.

“జానకీ.. వాళ్ళు నా మాట కాదంటారా! ‘బాబు… ఇదిగోరా నువ్వు పెళ్ళి చేసుకునే అమ్మాయి. మూడు ముళ్ళు వెయ్యరా’ అంటే వేస్తారు. వాళ్ళెవరనుకుంటున్నావు జానకీ? నా కొడుకులు. నా పెంపకంలో పెరిగారు. వాళ్ళేనాడూ నాకు ఎదురు చెప్పరు.” అంటూ మీసం మెలేసాడు రాఘవయ్య.

“బావుందండి మీ బడాయి. వాళ్ళు ఎలాగూ ఎదురు చెప్పరని మీకు నచ్చిన అమ్మాయిని తీసుక వచ్చి మూడుముళ్ళు వెయ్యమనగానే వెయ్యాలా? వాళ్ళకు కూడా అమ్మాయి నచ్చాలి. రేపు కాపురం చేసేది వాళ్ళు. మనం

కాదుగా. తొందరేం లేదు. వాళ్ళకు నచ్చిన అమ్మాయిని చూసే పెళ్ళి చేద్దాం” అంది జానకి.

“సరేలే! నేను మాత్రం అంత వెర్రివాడినా. నాలాగా నా పిల్లలు ముక్కు ముఖం చూడకుండా పెళ్లి చేసుకోవడానికి…. ఇదేమన్నా మన కాలం అనుకున్నావేమిటి?” ఎగతాళిగా అన్నాడు రాఘవయ్య.

“అబ్బో …నేను మాత్రం ఈ అందగాణ్ణి చూసి చేసుకున్నానేమిటి? మన అదృష్టం బాగుండి చక్కని జంటగా పేరు తెచ్చుకున్నాము.” నవ్వుతూ అంది జానకి.

“ఉండండి పిల్లలు లేచారేమో చూస్తాను.” అంటూ లోపలికి వెళ్ళింది.

అప్పటికే పెద్దబ్బాయి మోహన్ స్నానం కూడా చేసాడు. రెండోవాడు వినయ్

పళ్ళు తోముతున్నాడు.

“బాబూ.. మోహన్! మీ నాన్న పిలుస్తున్నారు ఒకసారి వెళ్ళు.” అని చెప్పి.

“వినయ్! నువ్వుకూడా వెళ్ళు. నాన్నగారు రమ్మంటున్నారు” అంది వినయ్

దగ్గరకు వచ్చి.

“బాబు నరేశ్. రమేశ్. లేవండిరా ఎంత పొద్దయిందో చూడండి.”

అంటూ వాళ్ళిద్దరిని కూడా లేపింది.

“నాన్నా… పిలిచారట.” ఎంతో వినయంగా అడిగాడు మోహన్. ఆ వెనకాలే

చేతులు కట్టుకుని నిలుచున్నాడు వినయ్ విద్యార్థిలా.

.”మీతో మీ పెళ్ళి విషయం మాట్లాడాలని పిలిచాను ఇలా కూర్చోండి.” అన్నాడు రాఘవయ్య. ఎదురుగా కూర్చున్నారు కొడుకులిద్దరు.

“నేను కొద్ది రోజులలో రిటైర్డ్ మెంట్ అవుతున్నాను. ఈలోపల మీ పెళ్ళిళ్ళు చేసేయ్యమని మీ అమ్మ పోరుపెడుతుంది. నీకు. వినయ్ కి ఇద్దరికి ఒకేసారి చెయ్యాలని అనుకుంటున్నాను. ఏమంటారు.” అడిగాడు కొడుకులను.

“నాన్నా! నన్ను క్షమించండి మీ మాట కాదంటున్నందుకు. నేను ఒకమ్మాయిని ప్రేమించాను. తను మా ఆఫీసులోనే వుద్యోగం చేస్తుంది. అమ్మాయి చాలా బాగుంటుంది. పెద్దగా వున్న వాళ్ళు కాదు. ఆ అమ్మాయి నేను ఒకటయిపోయాము” అంటూ గబగబా విషయాలన్నీ చెప్పేసాడు టీచర్ కు పాఠం అప్పచెప్పిన విద్యార్థిలా.

జానకి ఎప్పుడు వచ్చిందో గానీ, అంతా విన్నతరువాత “ఇంతకూ అమ్మాయిది ఏం కులం” అని అడిగింది.

“అమ్మా! తనది… తనది మన కులం కాదు, క్రిస్టియన్” చెప్పాడు భయపడుతూ.

నెత్తిన పిడుగుపడ్డట్టుగా అదిరిపడ్డారు జానకి రాఘవయ్యలు.

“బాగుంది… చాలా బాగుంది. మన కులం కాని అమ్మాయిని తీసుకవచ్చి పరువుగల ఇంటికి కోడలిని చేద్దామనుకున్న నీ ఆలోచన. ఇంటి పరువు ప్రతిష్టలు మంటగలపడానికి ససేమిరా ఒప్పుకోను. మేము చూసిన సంబంధం చేసుకో. ఆ పిల్లను మరిచిపో. పిచ్చి పిచ్చివేషాలు వేసావంటే ఈ ఇంట్లో నీకు స్థానం వుండదు.”ఆవేశంతో వూగిపోతు చెప్పాడు తండ్రి.

“నాన్నా! మీ నిర్ణయం ఇదే అయితే నా మాట కూడా వినండి. నేను ఆ

అమ్మాయిని కాదని మరొకరిని పెళ్ళి చేసుకోలేను. మీ మాట

కాదంటున్నందుకు నన్ను క్షమించండి” అంటూ అక్కడ నుండి

వెళ్ళబోయాడు మోహన్.

“ఆగు.… నువ్వు నా ఇంట్లో ఒక్క క్షణం వుండడానికి వీల్లేదు. ఇప్పుడే నా ఇంట్లో నుండి వెళ్ళిపో. మళ్ళీ నీ ముఖం నాకు చూపించకు, వెళ్ళు” అంటూ పెద్దపులిలా గర్జించాడు రాఘవయ్య.

అంత కోపం ఎన్నడూ భర్తలో చూడలేదు జానకి. “ఏమండీ! తొందర పడకండి. వాడికి తెలియక ఏదో తప్పు చేసాడు. కాస్తా నిదానంగా ఆలోచించండి” బ్రతిమాలింది జానకి.

“చూడు. ఈ విషయంలో ఎవరూ జోక్యం చేసుకోకూడదు. నా నిర్ణయం మారదు. వాడు ఇంకొక క్షణం ఇక్కడే వుంటే ఏం జరుగుతుందో నాకే తెలియదు” కోపంతో ఊగిపోతున్నాడు.

మరో మాట మాటాడకుండా సూట్ కేసు తీసుకుని బయలుదేరాడు మోహన్. తండ్రి మాటకు తిరుగుండదని తెలిసి.

తల్లికి, తండ్రికి దగ్గరకు వచ్చి తలవంచుకుని పాదాలకు నమస్కారం చేసాడు.

“నాన్నా! నన్ను మీరెప్పుడు రమ్మని పిలిస్తే అప్పుడు రెక్కలు కట్టుకొని మీ ముందు వాలిపోతాను” అంటూ చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.

“జానకి కి, రాఘవయ్యకు దుఃఖం పొంగుకొస్తుంది. పెద్ద కొడుకంటే పంచప్రాణాలు రాఘవయ్యకు. ఏనాడూ ఏ మాటకూ ఎదురుచెప్పని మోహన్ ఇంత కచ్చింతంగా ఎలా చెప్పగలిగాడు? ఏమైంది వాడికి.. చిన్నగా బాధపడినా ఓర్చుకోలేనివాడు ఇంత దగా చేసి వెళ్ళాడు… జీర్ణించుకోలేకపోతున్నాడు రాఘవయ్య. జానకి దుఃఖానికి అంతులేదు. కుమిలి కుమిలి ఏడుస్తున్నది.

కొన్నాళ్ళ తరువాత తేరుకున్నారు ఆ దంపతులు. కాలమే మాన్పుతుంది ఎంతటి గాయన్నైనా. నరేశ్ కు వుద్యోగం వచ్చింది. రాఘవయ్య రిటైర్ అయ్యాక వచ్చిన డబ్బులతో అప్పులు తీర్చాడు. చిన్నవాడికి మెడికల్ సీట్ ఇప్పించాడు. తనకంటూ ఏమీ మిగుల్చుకోకుండా నలుగురు కొడుకులకు తలా కొంత బ్యాంక్ లో డిపాజిట్ చేసాడు.

తనకొచ్చే పెన్షన్ చాలు అనుకున్నాడు. పెద్దకొడుకు ఇంట్లోనుండి వెళ్ళిపోయినా, ఏనాటికైనా తిరిగి రాకపోతాడా అనే వుద్దేశ్యం తో మోహన్ పేరు మీద కూడ డిపాజిట్ చేసాడు. ముగ్గురు కొడుకులకు మంచి సంబంధాలు చూసి పెళ్ళిళ్ళు చేసాడు. ఇక బెంగ అంటూ ఏమి లేదు హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకుందామనుకున్నారు జానకి రాఘవయ్యలు.

కొడుకులు కోడళ్ళు కలిసి మెలిసి ఉన్నారు జానకిని ఒక్కపని ముట్టనిచ్చే వాళ్ళు కాదు. మీరు విశ్రాంతి తీసుకోండని చెప్పేవాళ్ళు. తండ్రిని కూడా కొడుకులు అలానే చూసుకుంటున్నారు. ఇంత ఆనందంలో పెద్దకొడుకును పెద్దగా గుర్తు చేసుకునేవాళ్ళు కాదు. ఇద్దరు కూర్చోని కబుర్లు చెప్పుకునేవాళ్ళు. పురాణ కాలక్షేపం చేసేవారు. ఎంతగానో మురిసిపోతున్నారు తాము పడిన కష్టాలన్నీ ఫలించినందుకు, తమ పిల్లలు ప్రయోజకులు అయినందుకు.

కాలం సాఫీగా సాగిపోతుంది. ఆనందంగా వుండడం విధికి ఇష్టం వుండదేమో! విధి రాతను ఎవరు తప్పించగలరు? అందుకే వున్నట్లుండి కొడుకులకు, కోడళ్ళకు దుర్బుద్దులు పుట్టాయి.

ఒకరోజు “నాన్నా! మేము వేరుగా ఉండాలనుకుంటున్నాము” చెప్పాడు వినయ్ తండ్రి తో.

“అవును నాన్నా! నేను కూడ పట్నం వెళ్ళి చిన్న హాస్పిటల్ పెడదాము అనుకుంటున్నాను ” వెంటనే తన వంతు అన్నట్టుగా చెప్పాడు రమేశ్.

వినయ్ రమేశ్ చెప్పారు. ఇక నరేశ్ ఏం చెబుతాడోనని అతని వైపు చూసాడు.

“నాన్నా! మా మామగారు బ్యాంక్ లో ఉద్యోగం ఇప్పిస్తానన్నాడు. ఈ చిన్న జీతంతో ఏం సరి పోతుంది మీరే చెప్పండి.” అన్నాడు నరేశ్.

ముగ్గురూ మూడు గునపాలు దించారు గుండెల్లో. నిలువునా కంపించిపోయారు ఆ దంపతులు. హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకుందామనే సమయంలో పిడుగులాంటి తుపాన్. ఇది ఆగేదెలా ! దీన్ని ఆపేదెవరు? దీనికి బలి ఆ దంపతులేనా. కన్నందుకు వీళ్ళు ఇచ్చే బహుమానమా ఇది.

“ఓరేయ్! ఎంత మంచి నిర్ణయం తీసుకున్నారురా. ఈ ఆలోచన మీకే వచ్చిందా? మరెవరైనా చెప్పారా” అంటూ కోడళ్ళవైపు చూసాడు.

“దీనికి వేరేవాళ్ళు చెప్పాలిసిన అవసరం ఏముంది. మా నిర్ణయాలు మేము తీసుకున్నాము. రేపు మాకు పిల్లలు పుట్టాక వాళ్ళు పెద్దవాళ్ళు అవుతున్నప్పుడు… అప్పుడైనా తప్పదు కదా నాన్నా!” చెప్పాడు వినయ్.

“మరి మమ్మల్ని ఎవరికి వదిలి పోతున్నారు. మేము ఎవరి పంచన బ్రతకాలి.. అది కూడా నిర్ణయం తీసుకున్నారా?.” అడిగాడు ఆవేదనగా.

“ఇంకా అదేం ఆలోచించలేదు. అయినా ఎవరి దగ్గరో వుండవలసిన కర్మ మీకేమిటి? పింఛన్ వస్తుంది కదా! దానితో హాయిగా గడిపేయ్యవచ్చు.” చెప్పాడు నరేశ్.

చప్పట్లు కొడుతూ “బాగుందిరా…చాలా బాగుంది మీ ఆలోచన. ఎంత ఎదిగిపోయారు నా కొడుకులు… అప్రయోజకులు కాదు, చాలా గొప్పవాళ్ళయి పోయారు. ఎంత పొరపడ్డాను నేను! నా వేలుతోనే నా కన్ను పొడిచేంత ప్రయోజకులయ్యారని ఇప్పుడే తెలుసుకున్నాను. సరే మీరు నా ఇంట్లోనుండి ఎంత త్వరగా వెళితే అంత మంచిది” గట్టిగా అరుస్తు చెప్పాడు.

“మీరు అంత కోపానికి వస్తే ఎలా మామయ్యా. ఇంత మంది పట్టణాలలో బ్రతకాలంటే చాలా ఖర్చుతో కూడుకున్న పని కదా! పెద్ద ఇల్లు కావాలి. దానికి బోలెడు అద్దెలు. అన్నింటికి ఇబ్బందులే వుంటాయి. పెద్దవారు! మీరు అర్థం చేసుకోవాలి.” అంది వినయ్ భార్య శైలజ.

“అవునక్కా ! ఒక కుటుంబాన్ని పోషించాడానికే చాలా కష్టంగా వుంటుంది.. అలాంటిది ఇంకో కుటుంబమంటే ఎంత ఇబ్బంది.” అంది రమేశ్ భార్య రాణి.

“అవునమ్మా! నువ్వు చెప్పింది చాలా బాగుంది. మీరనుకున్నట్టుగా నేను అనుకుని వుంటే మీరిలా మాట్లాడేవాళ్ళు కాదు. నేను నా కోసం ఏమీ మిగుల్చుకోకుండా మీ మొగుళ్ళకు వుద్యోగాలు పెట్టించాను. వాళ్ళ పేరు మీద బ్యాంకులో డబ్బులు డిపాజిట్ చేసాను చూడు. అది నా బుద్ది తక్కువతనం. ఆ డబ్బుంటే మా బ్రతుకులు మేము బ్రతికేవాళ్ళం.. మీ ఆడవాళ్ళ పుణ్యమా అని మా నుండి విడదీస్తున్నారు. రేపు మీకు కొడుకులు పుట్టి మిమ్మల్ని ఇంతకన్న ఘోరంగా పరాభవించాలి. అప్పుడు మీరు కుళ్ళి కుళ్ళి ఏడవాలి. పొండి నా కళ్ళ ముందునుండి వెళ్ళండి. మళ్ళీ మీ ముఖాలు మాకు చూపించకండి. ఒరేయ్! రేపు నేను గాని, మీ అమ్మ గాని చనిపోతే, తలవికొరివి పెట్టాడానికి మీరెవ్వరు రావడానికి వీల్లేదు. ఎవరైన బిచ్చగాడితో తలకొరివి పెట్టించుకుంటేనన్నా మా ఆత్మలు శాంతిస్తాయి. వెళ్ళండిరా వెళ్ళండి.” దుఃఖం బాధ పొంగుకు రాగా చెప్పాడు రాఘవయ్య.

జానకికి నోట మాట రావడం లేదు. కళ్ళ వెంబడి కన్నీరు ధారగా ప్రవహిస్తుందే తప్ప ఒక్కమాట కూడ బయటకు రావడం లేదు. నిశ్చేష్టురాలై నిలుచుంది. వెళ్ళే ముందు కనీసం వెళుతున్నామని కూడా చెప్పకుండానే వెళ్ళి పోయారు.

“ఏమండి… అయిపోయిందండి. అంతా అయిపోయిందండి. మనమెవరి కోసం బ్రతకాలండి? అబ్బాయిలను చూస్తే ఎవరి దారి వాళ్ళు చూసుకున్నారు మనిద్దరం ఎలా బ్రతుకుదామండి.” అంటూ భర్తను కౌగిలించుకుని బోరు బోరున ఏడుస్తుంది జానకి.

ఏనాడూ కంటతడిపెట్టని రాఘవయ్య కూడా ఆరోజు ఏడిచాడు. ఒకరిని ఒకరు ఓదార్చుకున్నారు. కాలం ఎవరికోసం ఆగదు. దాని పని అది చేసుకుపోతుంది. జానకమ్మలో, రాఘవయ్యలో మునుపటి ఉత్సాహం లేదు. ఎవరి కోసమో అన్నట్టుగా గుర్తుకు వచ్చినప్పుడు తింటే తిన్నట్టు.. లేకపోతే లేదు.

చూస్తుండగానే నాలుగుసంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. ఈ నాలుగేళ్ళలో ఏ ఒక్కరూ వచ్చి చూసిన పాపాన పోలేదు. ఆ బెంగతో మంచం పట్టింది జానకి. తనకు తెలిసిన డాక్టర్ కు చూపెడుతూ మందులు వాడుతునే వున్నాడు. అయిన వ్యాధి తగ్గడం లేదు. రోజు రోజు కు ముదిరిపోతుంది. డాక్టర్ కే అంతు చిక్కకుండా వుంది.

“రాఘవయ్య… ఎందుకైనా మంచిది. మీ ఆవిడను పట్టణం లో పెద్ద డాక్టర్ కు చూపించడం మంచిదనిపిస్తుంది. వెంటనే వెళ్ళండి.” చెప్పాడు డాక్టర్.

రాఘవయ్యకు మనసు స్థిమితం లేకుండా అయింది. “డాక్టర్. పట్టణమంటే చాలా కష్టం కదా! నా దగ్గర అంత డబ్బు కూడా లేదు. మాకు అక్కడ తెలిసినవారు కూడ లేరు. ఏం చెయ్యాలో తోచడం లేదు” బాధపడుతూ చెప్పాడు.

“అదేంటి రాఘవయ్య! మీ అబ్బాయిలు అక్కడే కదా వున్నది. ఇలాంటి సమయంలో వాళ్ళు మీకు తోడుగా వుంటారు మీరు వెళ్ళండి. మీ అబ్బాయిలకు అన్నీ తెలుస్తాయి పైగా మీ వాడొకడు డాక్టర్ కదా. తొందరగా వెళ్ళండి” చెప్పాడు డాక్టర్.

“వాళ్ళు ఎక్కడుంటారో కూడ నాకు తెలియదు. వాళ్ళ అడ్రసులు తెలియవు” తనలోతానే గొణుగుతున్నట్టుగా అన్నాడు రాఘవయ్య.

“చూడండి… మీరు ఇలాంటి సమయాలలో పంతాలు వదిలెయ్యాలి. చిన్నవాళ్ళు తప్పు చేస్తే తల్లి తండ్రులుగా మనమే పెద్ద మనసుతో వాళ్ళను క్షమించాలి. కాని ఇలా పంతాలకు పోవద్దు . మీరు ఇలానే పట్టుదలతో వుంటే మీ అవిడ మీకు దక్కదు. మీ చిన్నబ్బాయి అత్తవారిల్లు మీకు తెలుసన్నారు కదా! మీరు అక్కడికి వెళ్ళండి. ఎంతయినా కన్న కొడుకులు కదా! ఆ మాత్రం ప్రేమలు వుండవా” అంటూ హితబోధ చేసాడు.

సరేనంటూ జానకిని తీసుకోని ప్రయాణమయ్యాడు చిన్నకొడుకు వద్దకు. వీళ్ళు వెళ్ళే సమయానికి రమేశ్ ఇంట్లోనే వున్నాడు. చూసి చూడనట్టే వూరుకున్నాడు.

“బాబూ రమేశ్! బాగున్నావా” తనే పలకరించాడు రాఘవయ్య.

“ఆ ..ఆ . బాగున్నాను. మీరు బాగున్నారా?.” పొడిపొడిగా అడిగాడు రమేశ్.

ఆ తల్లితండ్రులకు మనసు చివుక్కుమన్నది ఆ పలకరింపుకు. ఎంతో ఆత్రుతగా దగ్గరకు పరుగెత్తు కొస్తాడని, ప్రేమగా పలకరిస్తాడని ఆశతో ఎదురు చూసిన వాళ్ళకు నిరాశే ఎదురైంది.

“బాబూ! మీ అమ్మకు ఏదో వ్యాధి వచ్చింది. అక్కడ డాక్టర్ కు చూపించినా ఫలితం లేకపోయింది. పట్టణం తీసుకవెళ్ళి పెద్ద డాక్టర్ కు చూపించమని పంపాడు అక్కడి డాక్టర్. నీకు ఎవరైనా మంచి డాక్టర్ తెలిసే వుంటారని ఇక్కడకు వచ్చాము” దీనంగా చెప్పాడు.

“చూడరా బాబూ! నాకే వ్యాధి లేదు. నేను మంచిగానే వున్నాను నా మాట వినకుండా ఇలా తీసుక వచ్చారు. పోనిలే. ఈ విధంగానైన మిమ్మల్ని చూసాను.” కళ్ళనుండి ఆనందభాష్పాలు రాలుతుండగా చెప్పింది జానకి. ఆమెలో ఎక్కడలేని ఉత్సాహం వస్తోంది.

“నాన్నా! నాకు పెద్దగా తెలిసిన డాక్టర్లు ఎవరు లేరు. అయినా నా వద్ద కూడ అంత డబ్బు లేదు. ఇక్కడ హాస్పిటల్ అంటే చాలా ఖర్చు అవుతుంది. కావాలంటే ఒక వెయ్యి రూపాయలు ఇస్తాను. అన్నయ్యల దగ్గరకు వెళితే మిగతావి వాళ్ళు సర్దుతారు.” అంటూ భార్యను పిలిచి “మా నాన్న వాళ్ళు వచ్చారు. ఒక వెయ్యి రూపాయలు తీసుకురా” చెప్పాడు.

“అయ్యో. నిన్ననే పాపకు గౌను కొన్నాను. ఉండండి చూస్తాను.” అంటూ “బాగున్నారా! అత్తయ్యా మామయ్య.” అని పలకరించి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది.

ఎవరో తెలిసిన వాళ్ళను పలకరించినట్టు పలకరించింది.” ఇదిగో అయిదు వందలు మాత్రమే వున్నాయండి.” అని తెచ్చిఇచ్చింది భర్తకు.

చెంపచెళ్ళు మనిపించాలనిపించింది జానకికి. వాళ్ళింటికి వచ్చి వాళ్ళను అనడం తమదే బుద్ది తక్కువ.

“వద్దులేమ్మా… ఆ డబ్బు నీదగ్గరనే వుండనీ! నువ్వే ఏమైనా కొనుక్కోవచ్చు.” అంటూ “పదండి. మనకు బుద్ది తక్కువయి వచ్చాము. ఏమండి! ఏనాడు దేని కోసం ఎవరిని ప్రాధేయపడని మీరు ఇలా నా కోసం అడ్డమైన వాళ్ళను బ్రతిమిలాడడం నేను చూడలేనండి.” అంటూ బయటకు నడచింది.

“నాన్న… మీకు అన్నయ్యల అడ్రస్‌ ఇస్తాను.” అంటూ విజిటింగ్ కార్డ్ తెచ్చి తండ్రి చేతిలో పెట్టాడు.

“ఓరేయ్ కన్న తల్లితండ్రులను ఇంత బాధ పెట్టిన మీకు పుట్టగతులుండవు.” అని చెడామడ తిట్టి భార్యను తీసుకుని గబగబా వెళ్ళిపోయాడు.

“జానకి. మనం నరేశ్ వినయ్ వద్దకు వెళ్ళి చూద్దాం. వాళ్ళ కన్నా కనికరం వుంటుందేమో.” అన్నాడు.

“వద్దండి… వీడికి అన్నలే కదా వాళ్ళు. వాళ్ళను కన్నాము కాని వాళ్ళ మనసులు మనవి కాదు కదా! పిల్లలను క్రమశిక్షణలో పెంచాము అనుకున్నాము. వాళ్ళ బుద్దులు ఇలా పెడదారిన పడతాయి అనుకున్నామా? వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళి బాధపడేకన్నా వెళ్ళకుండ వుండడమే మంచిది. అంతగా మీకు వెళ్ళాలనుకుంటే వెళ్ళండి. నేను మాత్రం రాను.” అంటూ అక్కడే బస్ స్టాండ్ లో కూచుంది.

సరే జానకి. నువ్విక్కడే వుండు. ఆటో తీసుకుని ఈ అడ్రస్ కి వెళ్ళి అరగంటలో తిరిగివస్తాను.” అంటూ ఆటోలో వెళ్ళిపోయాడు.

కాలింగ్ బెల్ నొక్కాడు. శైలజ వచ్చి తలుపు తీసింది. ఎదురుగా నిలబడ్డ

మామగారిని చూడగానే గుండెల్లో గుబులుతయారైంది.

“ఏమిటి ఇలా వచ్చారు? మా అడ్రస్ మీకెలా తెలిసింది. మీ కొడుకు లేరు. సాయంత్రానికి గాని రారు. ఏమైనా పని వుందా ఆయనతో?” తత్తరపాటుతో అడిగింది.

“అదేంటమ్మా.. ఇంట్లోకి రాగుడదామ్మా నేను?” మర్యాదగా అడిగాడు మనసు మండుతున్నా.

కొంచెం పక్కకు తప్పుకుంది. అయినా రాఘవయ్య లోపలికి వెళ్ళలేదు. “ఏం లేదమ్మా… మీ అత్తయ్యకు పెద్ద వ్యాధి వచ్చింది. వినయ్ కు ఎవరైన తెలిసిన డాక్టర్ వున్నాడేమోనని వచ్చాను.” అన్నాడు.

“అబ్బే వారికి తెలిసినవాళ్ళెవరు లేరు మామయ్యా! అయినా రమేశ్ డాక్టర్ కదా! అక్కడికి వెళ్ళక పోయారా.” అంది, ఇక్కడకు ఎందుకొచ్చారు అనే అర్థంలో.

రాఘవయ్యకు ముఖం మీద చాచి కొట్టినట్టయింది. నోట మాటరాని వాడిలాగ వెనుదిరిగాడు. అయినా ఆశ చావక ఎలాగైన జానకిని మంచి డాక్టర్ కు చూపించలన్న పట్టుదలతో నరేశ్ ఇంటికి వెళ్ళాడు అడ్రస్ పట్టుకుని. నరేశ్ ను చూడగానే రాఘవయ్య లో ఉత్సాహం వచ్చింది.

“నాన్నా! బాగున్నారా ! రండి నాన్నా! ఇప్పుడే వస్తున్నారా. అమ్మ బాగుందా?” అడిగాడు నరేశ్.

ఆ మాత్రం పలకరింపుకే ఉబ్బితబ్బిబ్బయ్యాడు.

“బాబు. ఏం బాగు? మీరందరు వెళ్ళిపోయినప్పటి నుండి మీ అమ్మ మనసులో కుమిలి కుమిలి ఇప్పుడు మంచం పట్టింది. ఏం రోగమో అర్థం కావడం లేదు అన్నాడు డాక్టర్..పట్నం తీసుకవెళ్ళమంటే ఇలా వచ్చాను. నీకు ఏవరైనా మంచి డాక్టర్ తెలిసిన వాళ్ళున్నారా బాబు.” అడిగాడు.

నరేశ్ ముఖంలో రంగులు మారాయి. “నాన్నా! మీరన్నట్టుగా మంచి డాక్టర్ కు చూపించి మందులు వాడితే త్వరగా నయమవుతుంది. కాని అంత డబ్బు ఎక్కడనుండి వస్తుంది. డాక్టర్ అంటే నేను చూపెడతాను. డబ్బులంటే నానుండి కాదు. మా కుటుంబం నడవడమే కష్టంగా వుంది కచ్చితంగా.” చెప్పాడు నరేశ్.

అప్పటికే లేచి నిలుచున్నాడు రాఘవయ్య. “ఓరేయ్… మీరు నా కడుపున చెడ పుట్టారు..మీకు ప్రేమ లేదు మీ అమ్మ వద్దంటున్నా మీ ముగ్గురిని అర్థించాను. మీకు మానవత్వం లేదు. కన్నపాశమంటే ఏమిటో తెలవడానికి నీకు పిల్లా పీచా… నీకు ఈ జన్మలో కాదు ఏడు జన్మలెత్తిన పిల్లలు పుట్టకూడదని ఆ భగవంతున్ని ప్రార్థిస్తున్నా. మీకు తల్లి తండ్రి అంటే గౌరవం లేదు. చిన్ననాడు మీరు గుండెలమీద తన్నుతుంటే ఆనందపడ్డాను. కాని ఈ రోజు మీరు నిజంగానే మా గుండెల మీద తన్నారు . మీకు నిజంగా పుట్టగతులుండవు.” అంటూ బయలుదేరి వెళ్ళిపోయాడు.

“ఏమండి… కలిసారా మీ అబ్బాయిలు ? నాకు తెలుసండి. మీ ముఖం చూడగానే అర్ధం అయింది. మనం మన వూరెళ్ళి పోదాం పదండి.” అంది వస్తున్న దుఃఖాన్ని ఆపుకుంటూ.

“జానకి… వాళ్ళు... వాళ్ళు డబ్బులు ఇవ్వకపోయినంత మాత్రాన నిన్ను నేను కాపాడుకోలేనా. నాకింకా ఒంట్లో శక్తి వుంది. కాయ కష్టం చేసి నిన్ను బ్రతికించుకుంటాను జానకి.” అంటూ ఆమెను ఆర్తిగా దగ్గరకు తీసుకున్నాడు.

“ఏమండి నాకు కూడ ఏదైన పని చూడండి. ఇద్దరం కష్టపడి పని చేసుకుందాము.” అంది జానకి.

“జానకి. ఇన్నాళ్ళు పడ్డ కష్టాలు చాలు పద. ఏదైన పని వెతుక్కోని ఎక్కడైనా రూం చూసుకుందాము.” అంటూ ముందుకు నడిచాడు. అతడిని అనుసరించింది జానకి.

తిరిగి తిరిగి ఒక చిన్న కొట్టులో పనికి కుదిరాడు. పాత సామాన్లు, పేపర్లు కొనుక్కు రావడానికి ఒక సైకిల్ ఇచ్చారు. ఒక చిన్న రూం అద్దెకు తీసుకున్నారు దానిలో జీవనం సాగించారు.

జానకి రెండిళ్ళలో పనికి కుదిరింది. ఇద్దరి సంపాదనతో మందులకు, ఇల్లు గడవడానికి సరిపోతుంది.

“కలిసివచ్చే కాలానికి నడిచొచ్చే కొడుకుపుడతాడని” అలాగే జరిగింది ఒకరోజు రాఘవయ్యకు. పాత పేపర్లు కొనడానికి వెళుతున్నాడు.

“పేపరబ్బాయ్ ఇలారా.” అంటూ పిలవటంతో ఆ ఇంటికి వెళ్ళాడు.

పేపర్లు, పాత సామాను ఇచ్చింది ఆవిడ. రాఘవయ్య పేపర్లు జోకుతున్నంత సేపు అతనివైపే చూస్తుంది. ఆమెకు మదిలో ఏదో జ్ఞాపకం మెదులుతుంది.

“అమ్మా పది కిలోలు అయినాయి.” అంటూ తలపైకెత్తి ఆమె వైపు చూసాడు.

“ఏమిటమ్మా అలానే చూస్తుండిపోయారు నేనేమైన తప్పుగా జోకుతున్నానా.” అడిగాడు తనవైపే రెప్పవెయ్యకుండా చూస్తున్న ఆమెను ఎంతో ఆప్యాయంగా.

“ఆ… అది. మీదేవూరన్నారు.” తడబడుతూ అడిగింది.

“ఇంకా నేనేమి అనలేదండి మాది గోపాలపురం.” అన్నాడు.

“వుండండి ఇప్పడే వస్తాను.” అంటూ లోపలకు పరుగెత్తినట్టుగానే వెళ్ళింది.

తమతో వచ్చేటప్పుడు వెంట తెచ్చుకున్న ఫోటోను తీసుకుని చూసింది. తన కళ్ళను తానే నమ్మలేకపోయింది. నలుగురు కొడుకులతో అత్తయ్య మామయ్య ఎంతబాగున్నారు. తను అనుకున్నదే నిజమైంది. అవును అతను తన మామయ్యే. తన భర్తను కన్న తండ్రి. మనసులో అనుకుంటూ ఆనందంగా బయటకు వచ్చింది. “మామయ్యా. లోపలకు రండి. నన్ను క్షమించండి.”అంటూ రెండు పాదాలు పట్టుకుంది.

“అరెరే. ఇదేమిటమ్మా నాకాళ్ళు పట్టుకుంటున్నావు ? ఎవరమ్మా నువ్వు.” అడిగాడు రాఘవయ్య ఏమి అర్థం కాక.

“ఆదేమిటి మామయ్యా! నన్ను గుర్తు పట్టలేదా .నేను మీ పెద్దబ్బాయి మోహన్ భార్యను. మీ కోడలు సుమను. ఈ రోజు మా అదృష్టం బావుండి మీరు కనిపించారు. చాలు మామయ్యా … మాకు ఇంతకంటే ఆనందం ఇంకేం కావాలి. మేము ప్రతిరోజు కొలిచే దైవం మా ఇంట్లోనే ప్రత్యక్షమయ్యారు. మాకు ఇంత కంటే ఏం కావాలి .”అంది సుమ కళ్ళవెంబడి కన్నీళ్ళుకారుతుండగా.

రాఘవయ్యకు నోటమాట రావడం లేదు. మాణిక్యాన్ని కాలదన్నుకుని మణికోసం ఆశించాను. నాకు ఈ శాస్తి జరుగవలసిందే. రాఘవయ్యకు ముఖం వెల వెల పోయింది. తను ఆనాడు వాళ్ళను వెళ్ళగొట్టకుండా వుండాలిసింది మనసులో బాధపడసాగాడు.

“సుమా… నన్ను క్షమించమ్మా. మిమ్మల్ని దూరం చేసుకున్నందుకు మాకు తగిన శాస్తి జరిగింది.”అంటూ సుమ చేతులు పట్టుకుని కళ్ళకద్దుకున్నాడు కళ్ళ నిండా కన్నీళ్ళతో.

“ఛ. ఛ. అదేమిటి మామయ్య. మీకేం తక్కువని? దశరథుని లాగా నలుగురు కొడుకులతో ఆనందంగా వుండాలిసిన మీకు. ఈ కర్మ ఏమిటి? ఇంతకు అత్తయ్య ఎక్కడున్నారు? తను కూడా మీలాగా కష్టపడుతుందా ?.” అడిగింది సుమ.

“ఏం చెప్పమంటావు తల్లి మా కష్టాలు. సంద్రంలో కొట్టుకుని పోతున్న మాకు దేవతలా నువ్వు కనిపించావు.” అంటూ మోహన్ ఇంటినుండి వెళ్ళినప్పటి నుండి జరిగినదంతా చెప్పాడు. అంతా చెప్పి చిన్నపిల్లవాడిలా చేతులలో ముఖం దాచుకున వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాడు.

సుమకు దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది. “మామయ్యా పదండి. ఇప్పుడే వెళ్ళి అత్తయ్యను హాస్పిటల్ లో చెకప్ చేయించుకుని వద్దాము. అంటూ చకచకా తయారయి వచ్చింది. కారులో ముందు సీటులో రాఘవయ్య. డ్రైవింగ్ సీటులో సుమ కూర్చున్నారు. అడ్రస్ చెప్పాడు రాఘవయ్య.

ఆ ఇల్లు హోదా అన్నింటిక మించి సుమ మంచితనము చూస్తుంటే తను పోగొట్టుకున్న పెన్నిధి దొరికినట్టు ఆనందపడుతున్నాడు.

కారులో నుండి దిగుతున్న భర్తను, అతని వెనకాలే దిగుతున్న సుమను చూడగానే ఆమె మనసు ఆమెకు తెలియకుండానే పొంగిపోయింది. జానకమ్మ గుర్తు పట్టింది కోడలిని.

“జానకి… ఎవరొచ్చారో చూడు ! మన మోహన్ భార్య సుమ.” అన్నాడు.

“అత్తయ్యా….” అంటూ గబాలున వెళ్ళి ఆమెను కౌగిలించుకుంది సుమ. ఇద్దరి మనసులు మౌనంగా మాట్లాడుకున్నాయి. రాఘవయ్య జరిగిన విషయమంతా జానకికి చెప్పాడు. ఎంతో పొంగిపోయింది. జానకమ్మను హాస్పిటల్ కు తీసుకవెళ్ళారు.

“సుమా. ఎవరు వీళ్ళు.” అడిగింది డాక్టర్ సుధ. సుమ ఫ్రెండ్.

“మా అత్తయ్య. మామయ్య. మా అత్తయ్య కు ఆరోగ్యం అంత బాగాలేదు అందుకే తీసుకవచ్చాను.” చెప్పింది సుమ.

“నమస్కారం.” అంటూ రండి లోపలికి. తనతో తీసుకవెళ్ళి అన్ని టెస్టులు చేసింది. దేనిలో ఏమి లేదు. అదేమాట సుమకు చెప్పింది.

“సుమా. మీ అత్తగారికి ఏ వ్యాధి లేదు. కాకపోతే ఆమె మానసికంగా బాగా దెబ్బతిన్నది. బలహీనంగా వుండడం వల్ల అలా తయారయింది. ఈ మందులు వాడు ఆకలిపుడుతుంది. అంతే కాదు. ఆమె మానసికంగా దేని గురించో బాధ పడుతుంది. ఆ విషయం తెలుసుకుని ఆమెను జాగ్రత్తగా చూసుకో.” అంటూ మందుల చిట్టి ఇచ్చింది సుమకు డాక్టర్ సుధ.

సుమ ఇల్లు చూసి ఎంతో మురిసిపోయింది జానకమ్మ. మోహన్ కూడ అప్పటికే వచ్చివున్నాడేమో, తల్లితండ్రులను చూసి పట్టరాని ఆనందంతో ఒక్క ఉదుటున వచ్చి తండ్రిని తల్లిని కౌగిలించుకుని తనివి తీరా ఏడిచాడు.

“ఏమిటండి మీరు చిన్నపిల్లాడిలా. అత్తయ్యను మామయ్యను కూర్చోనివ్వండి ముందు. వాళ్ళు చూడండి ఎలా అయిపోయారో!.” అంటూ భర్తను ఊరడించింది సుమ.

“మోహన్ మమ్మల్ని క్షమించరా. నీ మంచితనాన్ని అర్థంచేసుకోలేక కులం తక్కువ పిల్లను చేసుకున్నావన్న కోపంతో, ఆ అమ్మాయిని కోడలుగా స్వీకరించలేక నిన్ను అమ్మాయిని దూరం చేసుకున్నాను. నా అహంకారమే నన్ను అణగదొక్కింది. గొప్పింటి పిల్లలను చేసుకుంటే చాలా డబ్బు వస్తుందని ఆశపడ్డాను. నా ఆశలు అడియాసలు చేసి నన్ను మీ అమ్మను నట్టేట ముంచారు మీ తమ్ముళ్ళు. తొమ్మిది నెలలు మోసి కని పెంచిన తల్లి. చావుబ్రతుకుల్లో వుందంటే ముష్టివాళ్ళను చూసినట్టు చూసారు. వాళ్ళను కొడుకులు అని చెప్పుకోవాలంటేనే నామోషిగా వుంది. మట్టిలో మాణిక్యం వుందని తెలియక.అందని అందలం కోసం ఆశపడ్డాను. ఈనాడు ఈ దేవత కనిపించకపోతే. మా బ్రతుకులు నడిబజారులో మాడిపోవలసి వచ్చేది.” అని చెప్పుకొచ్చారు ఆదంపతులు.

“మామయ్య… మీరు అంత మాట అనకండి. ఇక నుండి అవన్నీ మరిచిపొండి రండి భోజనాలు చేద్దాము.” అని అత్తయ్య చెయ్యి పట్టుకుని లోపలకు తీసుకవెళ్ళింది. అన్నీ మరచిపోయి ఆనందంగా వుంటున్నారు.జానకమ్మ ఆరోగ్యం కొంచెం కుదుటపడింది.

కానీ! ఎందుకో పసిపిల్లలు లేని లోటు కనిపించసాగింది.

“ బాబు… నేనొకటి అడుగుతాను ఏమి అనుకోవు కదా?.” మెల్లగా అడిగింది

ఒకరోజు కొడుకును.

“ఏమిటో చెప్పమ్మా అనుకునేది ఏముంది అడుగమ్మా?.” అన్నాడు మోహన్.

“అదేరా… మీకు పెళ్ళై పది సంవత్సరాలు అవుతుంది కదా! మరి పిల్లలు.” అని ఆగిపోయింది .ఆమెకు మనవలను ఎత్తుకోవాలనే ఆరాటం తో అడిగింది.

“ఏమో అత్తయ్యా… మీ నుండి మీ కొడుకును దూరం చేసాను కదా! అందుకేనేమో మాకు పిల్లలు కలుగలేదు. ఇది మా మంచికే అనుకున్నాము. ఎందుకంటే మేము మిమ్మలను పెట్టిన బాధ మేము అనుభవించాలి అనుకున్నాము. ఏనాటికైనా మీరు మేము ఒకటి కాకపోతామా అని. అప్పుడు మీరే మాపిల్లలని మీకే సేవ చెయ్యాలని అనుకున్నాము. అంతేకాదు! మేము పూజించే దేవతలు మీరే. ఇన్నాళ్ళకు మా కోరిక నెరవేరింది.” అంది కళ్ళనీళ్ళు తుడుచుకుంటు లోపలనుండి వస్తూ అత్తగారు అడిగిన ప్రశ్నకు తను జవాబు చెబుతూ.

“అయ్యో …అదేమిటమ్మా .ఇందులో మీరు చేసిన తప్పేమిటి? మీరు ఒకరికొకరు నచ్చారు.. పెళ్ళి చేసుకున్నారు. మేమే మిమ్మలను ఇంట్లోకి రానియ్యలేదు కదా.! అందుకే పెద్దదానిగా చెబుతున్నా. ఎవరైన మంచి డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళి చూపించకోమ్మా.” అంది జానకమ్మ.

“అయ్యో అత్తయ్య… మేమే వద్దనుకున్నాము అందుకే అంత శ్రద్ద పెట్టలేదు. అయినా… ఇప్పుడు పిల్లలెందుకు. మీరు లేరా?.” అంది ఆప్యాయంగా సుమ.

“సుమా….” అంటూ కోడలిని గుండెలకదుముకుంది. “ఎంత మంచి మనసమ్మా నీది. నీలాంటి వాళ్ళకు దేవుడు అన్యాయం చెయ్యడు. నీవు మంచి డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళాలి . నీకు పిల్లలు పుడతారు. మేము మనవడు మనవరాలితో ఆడుకోవాలి.” చెప్పింది జానకి. దానికి వంత పాడాడు రాఘవయ్య.

ఎలాగైతేనే “బిడ్డొచ్చిన వేళ గొడ్డొచ్చిన వేళా” అన్నట్టు జానకి పూర్తిగా కోలుకుంది. సుమకు కడుపొచ్చింది. జానకమ్మ రాఘవయ్యల ఆనందానికి హద్దే లేకుండా పోయింది. సుమ మోహన్ కూడా, తల్లి తండ్రి వచ్చిన తరువాత తమకు పిల్లలు వస్తున్నందుకు చాలా ఆనందంగా వున్నారు.

“అమ్మా సుమా… నువ్వు మాములు సుమవు కాదు. మా పాలిట గగన కుసుమానివి. మళ్ళీ జన్మంటూ వుంటే, నీ కడుపున పుట్టి ఋణం తీర్చుకుంటాము.” అన్నారు రాఘవయ్య దంపతులు మనవడిని ఎత్తుకుని మురిసిపోతూ.

॥॥ శుభం॥॥

మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.

దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).

https://www.youtube.com/channel/UCP4xPLpOxrVz33eo1ZjlesQ

ఇప్పుడు మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో ప్రచురింపబడ్డ కథలను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా వినవచ్చును.

https://linktr.ee/manatelugukathalu

లింక్ క్లిక్ చేసి, google podcast/spotify podcast/apple podcast లలో మీకు అనువైన దానిని ఎంపిక చేసుకొని మంచి కథలను చక్కటి తెలుగు ఉచ్చారణలో వినండి.

మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.

https://www.facebook.com/ManaTeluguKathaluDotCom

గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.

మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో రచయిత్రి ఇతర రచనలకు క్లిక్ చేయండి.

మూగకు మాటొస్తే

చైతన్య జ్యోతి

మౌన రాగం

మబ్బులు వీడిన ఆకాశం

చిగురులు తొడిగిన జీవితం

బహుమతి

రచయిత్రి పరిచయం : B.లక్ష్మి శర్మ

నా గురించి కొన్ని విషయాలు ప్రస్తావిస్తాను, నేను సికింద్రాబాద్ లాలాపేటలో వుంటాను,

నాకు చిన్నప్పటి నుండి కథలు రాయడంమన్న చదవడంమన్న చాలా ఇష్టం, 1991 నుండి రాయడం మొదలుపెట్టాను, ఎక్కడ ఏ పేపర్ కనిపించినా రాసాను, కానీ ఎవరికి చూపలేదు చెప్పుకోలేదు, ఈమధ్యనే మా అమ్మాయిలు మావారు చూసి కథలు బాగున్నాయి కదా ఏదైనా పత్రికకు పంపమంటే పంపంస్తున్నాను, కర్నూలు గణేశ్ పత్రిక లో నేను రాసిన కవితలు కథలు చాలా వచ్చాయి.ఈ మధ్యలో నేను రాసిన కథలన్నీ ( మబ్బులు వీడిన ఆకాశం ) అనే కథల సంపుటి వచ్చింది, (కిన్నెర ఆర్ట్ పబ్లికేషన్స్) వారిచేత.

ఇంకా ముఖ్యంగా, (మన తెలుగు కథలు కామ్) యాజమాన్యం వారి ప్రోత్సాహం , నాకు ప్రశంసా పత్రాలు ఇవ్వడంతో నాలో ఇంకా ఉత్సాహం పెరిగింది.

మీకు చాలా కృతజ్ఞతలు తెలుపుతూ,

లక్ష్మి శర్మ

లాలాపేట సికింద్రాబాద్