#MKKumar, #ఎంకెకుమార్, #మౌనం, #Mounam, TeluguHorrorStories, #TeluguKathalu, #తెలుగుకథలు
Mounam - New Telugu Story Written By - M K Kumar
Published In manatelugukathalu.com On 22/11/2024
మౌనం - తెలుగు కథ
రచన: ఎం. కె. కుమార్
సాయంత్రం సూర్యుడు ఆకాశం నుండి సెలవు తీసుకుని మసకబారుతున్నాడు. యాకూబ్ తన భార్య షబానా సమీపంలో నిస్సహాయంగా నిలబడి ఉండిపోయాడు. ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లడం తప్ప మరో మార్గం లేదని అతనికి అనిపిస్తోంది. కవల పిల్లలు శ్వాస తీసుకోవడంలో తీవ్ర ఇబ్బందితో విలవిల్లాడుతున్నారు. ఒకరు పాప. మరొకరు బాబు.
షబానా:
"యాకూబ్, వీళ్ల శ్వాస ఇంకా బాగా లేనట్టుంది. మన దగ్గరి ఇంటి వైద్యం చేశాం. ఇంతకన్నా చేయగలిగింది ఏమీలేదు. ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లడమే మంచిదేమో."
యాకూబ్:
"నేను కూడా అదే అనుకుంటున్నా. వాళ్లను ఇక్కడ ఉంచితే ఏమైనా జరిగి పోతుందేమోనని భయం వేస్తోంది. మనం ఆలస్యం చేయకూడదు."
షబానా:
(పిల్లల్ని గుండెకు హత్తుకుంటూ) "దేవుడా, వీళ్లకు ఈ రోజు అయినా కాస్త ఉపశమనం కలగాలి. వీళ్ల చిన్న శరీరాలు ఈ బాధ భరించలేకపోతున్నాయి."
యాకూబ్:
(ఆత్మస్థైర్యం కలిగించేలా) "చింతించకు, షబానా. ఆసుపత్రిలో డాక్టర్లు చూసుకుంటారు. మన పిల్లలకు ఏం కాదు "
షబానా:
"నిజమే కదా? వాళ్లు బతికేస్తారు కదా, యాకూబ్? వాళ్లు మన ప్రపంచం. వాళ్ల కళ్లలో చిరునవ్వు చూడాలి. అందు కోసమే ఎదురు చూస్తున్నాను."
యాకూబ్:
(చూపు పక్కకు తిప్పి) "షబానా, దేవుడి మీద నమ్మకం ఉంచు. మనం వీళ్ల కోసం ఏమేం చేయాలో చేస్తాం. అవ్వాల్సిందంతా ఆయన చిత్తమే. కానీ నేనూ నువ్వూ పిల్లలకు అన్నీ చేస్తాం."
షబానా:
"నువ్వు ఎంత బలంగా మాట్లాడుతున్నా, నా గుండెలో ఏదో వెలితి. కానీ నీ మాటలు నమ్ముతున్నా, యాకూబ్. నువ్వు ఉంటే నాకు భయం అనిపించదు."
యాకూబ్:
"ఇప్పుడు భయం కాకుండా ధైర్యంతో ముందుకు వెళ్లాలి. మనం వెంటనే బయలుదేరి ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్తాం."
పిల్లల్ని జాగ్రత్తగా చేతిలో తీసుకొని, షబానాను ఓదార్చుతూ యాకూబ్ ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లాలని నిశ్చయించుకున్నాడు. కానీ అతని హృదయం లోపలే విరిగిపోతోంది.
"దేవుడా, ఈ చిన్న ప్రాణాల్ని కాపాడి మా జీవితానికి వెలుగునివ్వు" అని ప్రతి క్షణం ప్రార్థన చేస్తూనే ఆసుపత్రి దారిని ఎంచుకున్నాడు.
ఆసుపత్రి గదిలో ప్రశాంతత తలపించేంత నిశ్శబ్దం. యాకూబ్ తన పిల్లలవద్ద కూర్చొని వారి సున్నితమైన శరీరాలను, వారి నిశ్చలమైన శ్వాసలను గమనించాడు. ఐసోలేషన్ యూనిట్‌లో ఉన్నా, పిల్లల దగ్గర నుంచి చూస్తూ వారి కోసం మౌనంగా ప్రార్థన చేయడం తప్ప యాకూబ్‌కు ఏదీ చేయడం సాధ్యమవలేదు.
అతను చేతులను గ్లాస్ పై ఉంచి పిల్లల్ని ప్రేమతో చూశాడు.
"ఏంటీ, నా బాబు ఇంకా అటూ ఇటూ తిరగట్లేదు. మీ చిట్టి చేతులు నాతో ఆడుకోవాలనుకోలేదా?" అంటూ గుండెల్లో అనుకున్నమాటలను వారితో చెప్పుకున్నాడు.
యాకూబ్:
(తన కూతురి నిద్రపోతున్న ముఖం చూసి) "షబానా, చూడు! ఈ చిట్టి పాప ఏదో అర్ధమయ్యేలా ముఖం పెట్టుకొని నిద్రపోతున్నదో. ఏ కల కంటుందో తెలుసా."
షబానా:
(నవ్వుతూ) "నువ్వు బాగా ఊహించుకుంటున్నావ్, యాకూబ్. మన పిల్లలు ఇప్పుడు నీ మాట్లాడు తుంటే ఏదో జోక్యం చేసుకుంటున్నాడు."
యాకూబ్:
(కొడుకును నిశ్చలంగా చూస్తూ) "ఏయ్, మా చిన్న వీరుడు, త్వరగా కోలుకో. నువ్వు బలంగా ఉన్నప్పుడే మనం ఇంటికి వెళ్ళి కలిసి ఆడుకుంటాం."
పిల్లలు చిన్నగా కదిలే కాళ్లు, చేతులు చూస్తుంటే యాకూబ్ హృదయానికి శాంతి లభించింది.
" నా వేళ్లను పట్టుకుని నాకోసం నవ్వుతారు. ఈ సన్నజాజి పువ్వులా ఉన్న నా బిడ్డలు త్వరగా బలంగా తయారవుతారు" అని అతని హృదయం నమ్మింది.
రొండు రోజులయింది. కొంత మెరుగు పడ్డారు. కానీ డాక్టర్ ‘ఇంకా రొండు రోజులు ఉండండి,. డిశ్చార్జ్ చేస్తా’ అన్నాడు.
ఒకచోట నిలబడలేని యాకూబ్, పిల్లల దగ్గరికి వెళ్లి నిదానంగా గ్లాస్ బయట నుంచి వారిని తాకాడు. "నీకు తెలిసి ఉండదురా, నా బంగారు. నేను నిన్ను గుండెలకు హత్తుకోవాలని ఎంత తపిస్తున్నానో”
ఆ పిల్లలు భారంగా గాలి పీల్చడం చూసి, మనసు బాధ పడినా, ఆత్మస్థైర్యం కోల్పోకుండా వెచ్చని చూపులతో వారితో చెప్పాడు:
"ఇంకా కొద్దిరోజులే, నా బాబూ. ఇంటికి వచ్చి నువ్వు మన మంచం మీద చెలగాటం ఆడతావు. నీకు ఎన్నో కథలు చెప్తా”
కానీ అతని ఆత్మ ఎక్కడో కలవరపడెతూ వుంది. "దేవుడా, వీరి చిన్న హృదయాల్లో బలం నింపు. వీరి కోసం నా ప్రాణాన్ని కూడా ఇవ్వడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాను."
ఆ రాత్రి ఝాన్సీ నగరం గంభీరంగా మూగబోయింది. సూర్యుడు మరుగున పడి చాలా సేపు అయ్యింది. చీకటి నగరాన్ని తన కౌగిలిలో కప్పేసింది. ఆకాశం నిండా వ్యాప్తి చెందిన మబ్బులు చంద్రుని వెలుగును పూర్తిగా దాచేసినట్లు అనిపించాయి. చల్లగాలి పూసే పూల సువాసనకు బదులుగా ఆ మంటల గుంపు పొగ దుర్గంధాన్ని వ్యాపింపజేసింది.
లక్ష్మీబాయి ఆసుపత్రి సమీపంలో వాతావరణం మరింత ఘర్షణభరితంగా మారింది. పొగమంచు చుట్టుకున్న ఆ చుట్టుపక్కల వీధుల్లో, మంటల ప్రభావం అక్కడున్న ప్రతి ఆకును కూడా విచారకరంగా బూడిద చేసింది. ఆ మంటల కాంతి ఆ చీకటిని కొద్దిగా చెదరగొట్టినా, ఆ వెలుగులో ద్రవించిన గాజు శిథిలాలు, దహించిపోతున్న దృశ్యాలు అక్కడి వారి గుండెల్లో భయాన్ని నింపాయి.
వాతావరణం గాఢమైన ఆలోచనల్ని ప్రేరేపించేలా ఉంది. గాలిలో చిన్న పిల్లల రోదనలు, కలగలిపిన పెద్దల అరుపులు, కేకలు వినిపిస్తున్నాయి.
"మా బిడ్డను కాపాడండి" అంటూ తల్లిదండ్రుల ఆర్తనాదాలు రాత్రి గుండెల్ని పిండుకున్నాయి. ఆ అరుపులలో ఒక ఆవేదన, సహాయం చేస్తారనే తపన దాగి ఉంది.
యాకూబ్ కి ఆ రాత్రి తలనొప్పి ఎక్కువగా ఉంది. కానీ తన కవల పిల్లల కోసం ఆస్పత్రిలోనే ఉండి నిద్రించేందుకు నిర్ణయించుకున్నాడు. రాత్రి మధ్యలో, గది బయట అరుపులు వినిపించాయి.
అరుపులు వినగానే
ఒక మహిళ: "బయటికి వచ్చేయండి! మంటలు ఎగసిపడుతున్నాయి! మా బిడ్డను కాపాడు!"
యాకూబ్ ఒక క్షణం కూడా ఆలస్యం చేయకుండా, తన బావమరిదితో కలిసి యూనిట్‌ వైపు పరుగెత్తాడు.
యాకూబ్:
" ఈ కేకలు వినిపిస్తున్నాయా? ఆ పిల్లల్ని కాపాడాలి!"
బావమరిది:
"బావా ఒక క్షణం ఆగు, పొగ లోపల నిండిపోయింది. అది ఎంత ప్రమాదకరమో తెలుసా?"
యాకూబ్:
(ఆవేశంగా) "పిల్లల్ని రక్షించకపోతే వాళ్లు బతికే అవకాశమే లేదు. నేను వెళ్లి వారిని తీసుకురావాలి"
బావమరిది:
"నీ కవల పిల్లలు కూడా లోపలే ఉన్నారు. వాళ్లకోసం మనిద్దరం చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి. ఆరాటంతో ఏదైనా పొరపాటు చేస్తే ఇక్కడ ఉన్నవాళ్లందరూ చనిపోతారు."
యాకూబ్:
(ఆలోచన చేస్తూ) "సరే, ముందు ఇతర పిల్లల్ని బయటకు పంపితే వాళ్లకు తల్లిదండ్రుల దగ్గరికి తీసుకెళ్లవచ్చు. అంతలో మన పిల్లల్ని వెదుకుదాం."
బావమరిది:
"నువ్వు కిటికీ పగలగొట్టు. నేను లోపలికి వెళ్లి దగ్గరలో ఉన్న పిల్లల్ని తీసుకొస్తా."
యాకూబ్ కిటికీ పగలగొట్టి, అందులో నుండి దాటుకుని లోపలికి దూకాడు.
యాకూబ్:
" ఆ పక్క నర్సరీ పడక మీద ఇద్దరు పిల్లలు ఉన్నారు. వారిని బయటకు పంపింద్దాం"
బావమరిది:
"వాళ్లను జాగ్రత్తగా తీసుకురావడం నీ పని. నేను వాళ్ళని బయట పెడతా”
మంటలు విస్తరించడంతో వారికి సమయం తక్కువగా ఉంది. ఇద్దరూ వారి శక్తికి మించిన ప్రయత్నాలు చేస్తున్నారు.
యాకూబ్:
"ఇదిగో, ఇంకా ఇద్దరిని బయటకు పంపించాను. ఇప్పుడు మన పిల్లల్ని వెదుకుదాం."
బావమరిది:
"కాసేపు ఆగు. నువ్వు కొంత క్షణం విరామం తీసుకో. ఇంకా లోపలికి వెళ్తే నీకు సమస్యవుతుంది."
యాకూబ్:
(పొగతో, ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతూ) " నా పిల్లల కోసం ఏదైనా చేస్తాను. నా కవల పిల్లలు ఎక్కడా కనబడడం లేదు."
బావమరిది:
"నువ్వు బయటకు వెళ్లు. నేను చూసుకుంటా. మనిద్దరం ఒకేసారి లోపల ఉండడం ప్రమాదం"
యాకూబ్:
తన కాళ్లు కదిలించడానికీ ఇష్టపడకుండా "నా పిల్లలు... వాళ్లు బతికితేనే నా ఊపిరి ఉంటుంది. నీ మాట వినను"
మరో క్షణం ఆలస్యం చేయకుండా వారు చివరి ప్రయత్నంగా మరో ఇద్దరు పిల్లలను రక్షించారు. మంటలు విస్తరించడంతో యాకూబ్ తన పిల్లల దగ్గరికి చేరలేక పోయాడు. కిటికీకి దగ్గరగా వున్న పది మంది పిల్లలను వాళ్ళు రక్షించారు.
బావమరిది:
"బావా చాలు. మనం చాలా మందిని రక్షించాం. లోపలికి వెళ్లడం అంటే నీ ప్రాణాలతో చెలగాటం."
యాకూబ్:
(చిట్టచివరి సారి వెనక్కి చూస్తూ) "నా పిల్లలు కూడా ఈ గుండె లోపల ఉన్న ప్రేమతో బతకాలన్నారు. వాళ్లు నాకోసం చూస్తారు... వాళ్లను విడిచి ఎలా వెళ్తాను?"
బావమరిది పట్టుకొని, అతనిని లాక్కెల్లి, కూలబడిన గోడల మధ్య నుంచి బయటకు తీసుకువచ్చాడు.
యాకూబ్:
(మౌనంగా, తన కన్నీళ్లను ఆపలేక) "మనం ఎంత చేసినా, నా పిల్లల్ని కాపాడలేకపోయా... మనతో కలిసి వచ్చిన మానవత్వం వారికి కూడా పనికిరావాలి కదా?"
బావమరిది:
"బావా, ఇది మన చేతుల్లో లేదని అర్థం చేసుకో. నువ్వు రక్షించిన వారి జీవితాలు నీకు కృతజ్ఞత చెప్పేలా చూస్తాయి. కానీ నువ్వు ప్రాణాలతో ఉండాలిగా"
యాకూబ్:
(తన గుండెల్లో మంటతో) "కానీ దేవుడు నా పిల్లల కోసం ఆగలేదు. ఆ చిన్న చేతులు ఇప్పుడు ఇక నాకంటా కనిపించవు..."
అత్యవసర వాహనాల సైరన్లు రాత్రి గర్భాన్ని దాటి గుంపుల మధ్య పొడవుగా వినిపించాయి. ప్రజలంతా ఆసుపత్రి చుట్టూ గుమిగూడి, ఆ వాస్తవాన్ని అంగీకరించలేని పరిస్థితిలో నిల్చున్నారు. తల్లిదండ్రుల కన్నీళ్లు ఆగలేదు, మరికొందరు స్తంభించిపోయారు. "మా బిడ్డల పరిస్థితి ఏమిటి?" అని వేడుకుంటున్న వారిని చూస్తే, ఆ రాత్రి వాతావరణం ఆశను, భయాన్ని, నిరాశను కలిసి చిత్రంగా మలిచినట్లుంది. ప్రతి తల్లి చూపు తమ బిడ్డ కోసం గుండెచప్పుడులా వెలుగుతోంది.
యాకూబ్ గుండెలో నిప్పు గుళికలు. గాలిలో చూస్తూ ఉండి పోయాడు. కానీ మనసులోని బాధను ఎవరికీ చెప్పలేకపోయాడు. కవల పిల్లలతో అతను భవిష్యత్తు కలలు పొగలో కలిసిపోయాయి.
యాకూబ్ మనసు మంటలాగే మండిపోతోంది. బయట ఉన్న ప్రజలు అతన్ని హీరోగా పిలుస్తున్నారు. కానీ ఆ మాటలు అతనికి రాళ్ళ దెబ్బల్లా అనిపించాయి. "హీరో?" అతని మనసు అరిచింది. "నేను నా పిల్లలను రక్షించుకోలేకపోయాను. నేను ఎలా హీరో అవుతాను?"
తన చేతులు చూసుకున్నాడు. పొగ నుంచి తీసి రక్షించిన ఇతర పిల్లల బరువును మళ్లీ మళ్లీ గుర్తు చేసుకున్నాడు.
"ఆ పిల్లల తల్లిదండ్రులు ఎంతో అనందంతో వున్నారు. కానీ నా పిల్లలు... వాళ్లు కూడా నా చేతులలోనే ఉండాలి కదా? వాళ్లను గుండెకు హత్తుకోవాలి కదా?"
తన కవల పిల్లల ముఖాలు గుర్తు చేసుకుంటూ బాధతో తన శ్వాస మరింత నెమ్మదించింది.
" చిన్నపిల్లలు... ఇంకా ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడలేదు. వాళ్ల తొలిప్రేమ చూపులు మాత్రమే నాకు మిగిలాయి. కన్నవాళ్లు కళ్లముందే ఎలా మాయమవుతారు?"
ఆ రాత్రి ఝాన్సీ నగరం నిశ్శబ్దం మాటల్లో చెప్పలేని కథలా మారింది. మంటలు ఆరిపోయాక కూడా, ఆ రాత్రి అగ్నిప్రమాదం తన బలమైన ముద్రను ఆ నగరం హృదయంలో గాఢంగా మిగిల్చింది.
ఆస్పత్రి గదిలో శ్వాస మసకబారిన ఆ క్షణం తన గుండెపైన నిప్పులాంటి ముద్ర వేసింది. "నా బిడ్డలు బతకలేకపోయారు అంటే, వాళ్లకు నేను తప్పిపోయినట్టు."
ఆలోచనలు క్షణక్షణానికి మరింత లోతుగా దిగజారాయి. "నేను రక్షించిన వాళ్ల కోసం వాళ్ల తల్లిదండ్రులు ఏడుస్తూ నన్ను దేవుడు లాంటి వాడిని అనుకున్నారు. కానీ దేవుడే నాకు ఇలా ఎందుకు చేశాడు?"
యాకూబ్ తన పిల్లల్ని కాపాడలేక పోయిన తరువాత
ఆ రాత్రి. చీకటి నిండిన ఆకాశం, యాకూబ్ మనసులో వెలుగులంతా ఆరిపోయినట్లు అనిపించింది. హాస్పిటల్ గేట్ దగ్గర కూర్చున్నాడు. చుట్టూ ఉన్న జనాలు అతన్ని ఆత్మీయతతో చుట్టుముట్టినా, ఆయన మౌనంగా నేలలోకి చూస్తూ ఉండిపోయాడు. అతని గుండె లోతుల్లో ఓ శూన్యం దూసుకొచ్చింది.
అతని హృదయాన్ని కుదిపిన క్షణం, అతను ఐసోలేషన్ గదిలో గ్లాస్ దాటి వాళ్లని చివరిసారి చూసినప్పుడు, వాళ్ల నిశ్చల శరీరాలు. "అమ్మా, నాన్నా, మేము బలంగా ఉంటామనే మాట ఇచ్చిన మీ మౌనం. అదేమైనా నా కలలా? నేనేం చేయలేకపోయా!"
తన భార్య షబానా దగ్గరికి వెళ్లాలని అనిపించినా, వెళ్లలేక పోయాడు.
"నాకు ఏ సమాధానం కూడా చెప్పడం అసాధ్యం. షబానా... నన్ను క్షమించు. నీ బిడ్డల్ని కాపాడటానికి నేను చేయలేకపోయాను. నీ ప్రేమకు, ఆశలకూ నేను లేని భర్తని."
యాకూబ్ గుండె నిండా మౌనం. ఆ మౌనం ఆగడంలా, శాశ్వతంగా అతనితో ఉన్నంత వరకు.
"మౌనం మాత్రమే నాకు సొంతం. ఆ మౌనంలో నా పిల్లల గొంతులు వినిపిస్తాయి... నాన్నా అని పిలుస్తున్నట్టు. కానీ నిజానికి, ఈ మౌనం వాళ్లను నాన్న నుంచి దూరం చేసింది."
యాకూబ్ గుండెల్లో బాధ ఆరని నిప్పులా మండుతూనే వుంది. అతను మౌనాన్ని ధరించాడు. అతని భుజం మీద బావమరిది చేతి వేళ్లు ఉంచినా, ఆ స్పర్శ వల్ల అతనికి సాంత్వన లేకుండా పోయింది.
"బావా, నువ్వు చాలా మందిని కాపాడావు," బావమరిది మృదువుగా అన్నాడు.
"మంచి మనిషిగా నువ్వు నిలిచావు. అంతా నిన్ను గౌరవిస్తున్నారు."
యాకూబ్ తన శబ్దంలేని కంఠంతో, నిశ్శబ్దంగా చూశాడు. అతని నిద్ర లేని రాత్రుల్లో ఆ రాత్రి చేరింది. కిటికీ చుట్టూ చిమ్మ చీకటి అతనితో మాటలు కలిపే ప్రయత్నం చేస్తూనే ఉంది.
యాకూబ్ ఇంటి నిండి దూరంగా ఉంటూ సైలెంట్‌గా గడిపే అలవాటును కొనసాగించాడు. ఎవరికీ ఏమీ చెప్పలేదు. షబానా కూడా నిశ్శబ్దంగా అతనిని గమనిస్తోంది.
సూర్యుడు మసకబారే ప్రతిసారీ, యాకూబ్ తన తలపుల సాక్షిగా ఒక నిశ్శబ్దపు మహాయుద్ధం సాగించేవాడు. మౌనం అతని జీవితానికి ఒక బంధువై, ఒక శత్రువై, చివరికి అతని నిజమైన సహచరమై మిగిలిపోయింది.
వారం రోజుల తర్వాత అతను తన కాలనీ పక్క వీధిలో నడుస్తున్నప్పుడ్డు అతనికి వీధి పక్కన ఇంట్లో అక్క, తమ్ముళ్ల. మాటలు వినబడ్డాయి.
ఫాతిమా (రొట్టెలు తడుపుతూ): "రహీమ్, హాస్పిటల్ గురించి వార్తలు చూశావా? ఎంత పెద్ద విషాదం. పాపం, ఆ కుటుంబాల పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో!"
రహీమ్ (పేపర్ చూస్తూ): "అవును, అక్కా. విన్నాను. 10 మంది చిన్నారులు ప్రాణాలు కోల్పోయారట. ఆ ఆసుపత్రిలో రక్షణ చర్యలు సరిగ్గా లేవనుకుంటా."
ఫాతిమా: "అదంతా అవినీతి వల్లనే అబ్బా. ఆ ఆసుపత్రిలో కరెంటు షార్ట్ సర్క్యూట్ కారణంగా చనిపోయిన ఆ పసివాళ్ల ప్రాణాలు ఎవరు తిరిగి ఇస్తారు?"
రహీమ్: "అక్కడ ఒక నర్సు కూడా తప్పు చేశారట. ఆక్సిజన్ సిలిండర్ దగ్గర గప్పెటీ వెలిగించడం... అసలే అక్కడ అన్నీ ఆక్సిజన్ సిలిండర్లు ఉంటే అలా ఎలా చేసుంటుంది?"
ఫాతిమా (కోపంగా): "నిజంగా అదే జరిగిందా? అలాంటివాళ్లను వదిలేస్తారా? ప్రభుత్వం విచారణ చేస్తుందట. కానీ, ఇవన్ని ఎప్పుడు పూర్తవుతాయి? ఆ పిల్లల తల్లిదండ్రుల కన్నీళ్లు మాత్రం ఎప్పటికీ ఆగవు!"
రహీమ్ (తల దించుకొని): "అక్కా, మనలాంటి సామాన్యుల మాటలకు ఇక్కడ ఎవరూ వినరు. కానీ మనం బాధితుల కోసం ఏమైనా చేయగలమా?"
ఫాతిమా: "మన ప్రయత్నం చిన్నదైనా వారి పట్ల ప్రేమ చూపించాలి రహీమ్. అందుకే వీలైనంత సహాయం చేస్తూ, వాళ్లకు తెలియజేయాలి."
రహీమ్ (సీరియస్‌గా): "మనం వారి బాధను పంచుకుందాం."
ఫాతిమా: "మంచి ఆలోచన. మనం ఒకటి చేయగలం. న్యాయం జరిగే వరకు వారి పక్కన నిలబడి ఉండటం."
ఈ సంభాషణ విన్న తర్వాత యాకూబ్ మౌనానికి అర్ధం దొరికింది.
సమాప్తం
ఎం. కె. కుమార్ గారి ప్రొఫైల్ కొరకు, మనతెలుగుకథలు.కామ్ లో వారి ఇతర రచనల కొరకు
ఉగాది 2025 కథల పోటీల వివరాల కోసం
మేము నిర్వహించే వివిధ పోటీలలో రచయితలకు బహుమతులు అందించడంలో భాగస్వాములు కావాలనుకునే వారు వివరాల కోసం story@manatelugukathalu.com కి మెయిల్ చెయ్యండి.
మాకు రచనలు పంపాలనుకుంటే మా వెబ్ సైట్ లో ఉన్న అప్లోడ్ లింక్ ద్వారా మీ రచనలను పంపవచ్చు.
లేదా story@manatelugukathalu.com కు text document/odt/docx రూపంలో మెయిల్ చెయ్యవచ్చు.
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి యూ ట్యూబ్ ఛానల్ ను ఈ క్రింది లింక్ ద్వారా చేరుకోవచ్చును.
దయ చేసి సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి ( పూర్తిగా ఉచితం ).
మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి ఫేస్ బుక్ పేజీ చేరడానికి ఈ క్రింది లింక్ క్లిక్ చేయండి. లైక్ చేసి, సబ్స్క్రయిబ్ చెయ్యండి.
గమనిక : పాఠకులు తమ అభిప్రాయాలను మనతెలుగుకథలు.కామ్ వారి అఫీషియల్ వాట్స్ అప్ నెంబర్ : 63099 58851 కు పంపవచ్చును.
రచయిత పరిచయం: ఎం. కె. కుమార్
నేను గతంలో ఎప్పుడో కథలు, కవితలు వ్రాశాను. మళ్ళీ ఇప్పుడు రాస్తున్నాను. నేను పీజీ చేశాను. చిన్న ఉద్యోగం ప్రైవేట్ సెక్టార్ లో చేస్తున్నాను. కథలు ఎక్కువుగా చదువుతాను.
🙏
ఉత్తరప్రదేశ్ లోని ఝాన్సీ జిల్లా లో ప్రభుత్వ ఆస్పత్రి లో జరిగిన వాస్తవం. మంచి ప్రయత్నం.
నిజ జీవితంలో కూడా మనం ఎందరికో సాయం చేస్తాం, కానీ మన వరకు వచ్చేసరికి దేవుని సాయం కూడా కరువై పోతుంది.
కథని చక్కగా మలిచారు సర్.